Sprawozdanie Stenograficzne - Sejm Rzeczypospolitej Polskiej

6477. posiedzenie Sejmu w dniu 27 października 2010 r.Projekty ustaw dotyczące reformy systemu ochrony zdrowiaPoseł Bolesław Grzegorz Piechana oddziałach pediatrycznych, albo w przypadku zagrożeniaepidemicznego nagle kurczy nam się liczbamiejsc na oddziałach zakaźnych. Nie potrafimy z tymsobie poradzić, mimo iż danych jest bardzo dużo.Druga sprawa to jest przede wszystkim kreowaniepewnej polityki, a z tym zmierzymy się szybciej,niż nam się wydaje. Głównie są to wyzwania, jakkolwiekby było, cywilizacyjne, związane ze starzeniemsię społeczeństwa. Musimy dokładnie wiedzieć, jakiedzisiaj, jutro, za rok, za 10 lat będą nasze potrzebydotyczące opieki długoterminowej. Wiemy, że są pewnecywilizacyjne zdarzenia, które rozsadziły naszdość stereotypowy i konserwatywny model rodziny.Dzisiaj niestety osoba starsza, nie daj Boże schorowana,bardzo często jest wysyłana do różnego rodzajuszpitali. Dyrektorzy szpitali wiedzą i pewnie paniminister również wie, że część oddziałów szpitalnychspełnia rolę niestety socjalną, bo nie ma gdzie lokowaćprzewlekle chorych, którym potrzebne są raczejinterwencje pielęgnacyjne, długoterminowe, a tamjest odpowiednia procedura. Lokuje się ich doraźnie,na bardzo niewyraźnych zasadach skierowania i przyjęcia,na normalnych łóżkach ostrych, internistycznych,kardiologicznych itd. Mamy więc jedno rozwiązanie– z jednej strony rozeznać nasze potrzeby, a z drugiejstrony skonstruować i kreować to, co będzie zarok, za dwa, za trzy lata. I taki cel ma właśnie taustawa, która tworzy być może nie korporacyjną siećszpitali, ale sieć szpitali publicznych czy szpitali korzystającychze środków publicznych, które mająspełniać określone warunki.Kto tę sieć będzie tworzył? Są władze publiczne,tak to jest. Te władze publiczne, po pierwsze, to jestminister. Minister będzie pełnił zasadniczą rolę, boto on będzie podejmował decyzję administracyjną –od której zgodnie z procedurą przysługuje odwołaniedo odpowiednich instancji, do sądowej włącznie –o włączeniu lub nie danego szpitala do sieci szpitali.Jakie jeszcze będzie podejmował decyzje? Ministermusi również podejmować pewne decyzje na szczebluogólnokrajowym. Nie da się wszędzie stworzyć wyspecjalizowanychośrodków do leczenia specjalistycznegoschorzeń. Jest to po prostu niemożliwe. Ba,czasami niecelowe jest budowanie w każdym województwieośrodków do leczenia schorzeń rzadkich,a wymagających ogromnej wiedzy, doświadczenia,materiałów, również wysiłku leczniczego. Takie rzeczymamy i tym powinien zawiadywać minister. Pozatym minister dzisiaj ma najbliżej, ma najlepsze relacjeczy możliwości wpływu, jeśli chodzi o szkolnictwomedyczne i związane z nim szpitale kliniczne, bo onesą przecież bardzo istotną częścią tego systemu –oprócz usługówki, świadczeń wysokospecjalistycznychzajmują się również dydaktyką – oraz instytutynaukowo-badawcze.Po drugie, tymi, którzy powinni tworzyć sieć szpitali,są marszałkowie. Nie mówimy tutaj o wojewodzie.Wojewoda mniej więcej od 10–11 lat zszedł naplan dalszy. On wtedy miał wszystkie możliwe narzędzia,ba, powiem, że miał znacznie więcej narzędziniż dzisiaj dyrektor oddziału Narodowego FunduszuZdrowia, ponieważ miał dość szerokie kompetencje,jeżeli chodzi o finansowanie. Zgadzam się, żefinansowanie było inne, zaopatrzeniowe, ale to lekarzwojewódzki, czyli wojewoda, decydował o przepływieśrodków po podziale na województwa, a nie jakieśtam procedury. Marszałkowie są do tego przygotowani.Wiele województw przygotowało różnego rodzajuplany zabezpieczenia. Wiele województw podjęłoogromny wysiłek, żeby przejrzeć, czym dysponująw ramach swoich szpitali wojewódzkich, powiatowych,miejskich. Są specjaliści, którzy są w stanieokreślić epidemiologię schorzeń i są w stanie przewidzieć,jak będzie ewoluować i jak będzie za rok, zadwa, za trzy.Jak to zrobić? Tworzenie tych planów wymagapewnej procedury i ta procedura jest ustalona w tejustawie, jest ustalone, jak powinien wyglądać wniosek,jak ten wniosek powinien być badany, jakie kryteriazacząć przyjmować. Oczywiście że muszą byćprzyjęte bardzo ważne kryteria. Jedne to są kryteriaekonomiczne. Są narzędzia, które pozwalają prowadzićrankingi, badać szpital pod względem ekonomicznymi kwalifikować go do pewnej grupy. Proponujemytu grupy A, B, C i D.Z tego mogą wynikać albo plany naprawcze, albowpis lub konieczność przekształcenia takiego szpitala,w przypadku gdy w danym województwie jest zadużo łóżek danej specjalizacji, w szpital z innego typułóżkami, np. opieki długoterminowej.Są również kategorie jakościowe. One też są zbadane.Mamy przecież instytucję nienową – CentrumMonitorowania Jakości w Ochronie Zdrowia, to jestagenda ministra, która przecież zbiera informacjedotyczące tego, jaka jest jakość leczenia w tych szpitalach,i potrafi je porównać. To nie jest eZoz, gdziesprawdza się obieg dokumentów i świadomość pracowników,jak to mniej więcej działa, tylko ta jakośćna potrzeby medyczne jest znacznie rozszerzona.Bada się liczbę zakażeń szpitalnych, odpowiednieprocedury, sprawy związane z jakością. Można równieżdo tego dołożyć wyniki badań w pewnych grupachschorzeń. Tę jakość myśmy również podzielilina trzy poziomy referencyjności: między 1 a 3. Oczywiściewiążą się z tym kadry medyczne. Dzisiaj...Bardzo przepraszam, pani minister, użyła panibardzo niebezpiecznego i chyba krzywdzącego zwrotu,że stażystom funduje się bezpłatny urlop na kosztpaństwa. To jest pani cytat. Będę w tym zakresiebardzo mocno protestował. Jakość stażu jest różna,ale nie fundujemy bezpłatnego urlopu stażystom...(Minister Zdrowia Ewa Kopacz: Płatny.)Płatny, przepraszam....nie fundujemy płatnego urlopu stażystom, bo tonie jest prawda. Te staże są różnie wykorzystywane,lekarze stażyści również mają swoje miejsce w tymsystemie i proszę ich nie traktować jako tych, którzyczy się stoi, czy się leży, to i tak dostaną pieniądze,