BALII<HANE NAZlRI Ali RlZA BEY

78
rafını örümcek agları sarmış, sıvaları dökülmüş, camları
asla silinmemiş, karanlık, iğrenç kokular saçan birer
sefalet yuvası idiler. Içrisinde bir kaç kerevet, bir
kınk su testisi, paslı bir tas bulwıur ve her birinde
barınan yedişer kişisine (Kıdemli Dede) denirdi. Bu
dedeler, kımıldamağa mecali kalmamış bir takım miskin
.ve tiksinti veren ihtiyarlardı. Vaktiyle tenbellik
veya sefahat, yahut yaradılışiarının sevkiyle bu setalet
•
batağına düşmüşler ve günden güne insanlıklarını kaybetmişlerdi.
Halkımızdan bazılannın inancına göre bu ihtiyarlar
dünya işlerinden elini eteğini çekmiş, Tanrı'dan başka
her şeyle ilgisini kesmiş, Kırklar'a karışmışlardan
oldukları için, kimseyle konuşmazlar; başlannda havı
dökülmüş, yağı tepesine kadar çıkmış birer fes ve fesin
kenarına kapkara olmuş bir sank sanlnııştır. Tırnakları
hiç · kesilmemiş, yıllarca bir defa bile traş olma·
mış, yüzleri ve gözleri kıllar içinde kalmıştır. Vücut­
Jan su yüzü görmediğinden tenlerinde kara bir kir tabakası
hasıl olmuştur. Giydikleri gömlekler kara bir
muşamba haline gelmiş, sırtlanndaki lime lime abalar
yağ içinde ve leş gibidir.
Bunların -sağlık durumuna gelince: Omuzları çökmüş,
kambuhırı çıkmış, yüzleri süzülmüş,
feri sönmüş ve bulanık bir hal almıştır.
gözlerini.n
İşte böylesine iğrenç yerlerde yaşayan bu bahtsız
insanlar, daima dirsekierini dizlerine ve ellerini de şakaklarına
koyup kendi iç alemlerine dalmış bir halde
bulunurlardı. Her birinin önünde tenekeden yapılmış
köhne birer tükrük hokkası duran bu bedbahtlara karş:
insan bir nefret hissi duymaktan kenc:Uni alamazdı.