Richtlijn Diagnostiek en behandeling Acute Diverticulitis van het Colon

estaande uit patiënten na orgaantransplantatie en patiënten met corticosteroïdgebruik (Hwang et al.,
2010). In deze patiëntenpopulatie kwam diverticulitis voor bij 0,4-9%, met een gemiddelde van 1%,
duidelijk vaker dan in de algemene populatie. Ontwikkeling van diverticulits bij patiënten met een
reeds gekende diverticulosis varieert in de literatuur. In de studie van McCune et al. (1992) kreeg geen
van de 20 niertransplantatiepatiënten bekend met diverticulosis coli een acute diverticulitis, tegenover
57% (7 patiënten) in een andere studie (Sawyer et al., 1978). Van de patiënten zonder diverticulosis
coli kreeg niemand een diverticulitis (Hwang et al., 2010). In een retrospectieve studie werd bij 1,1%
van 1.137 patiënten na niertransplantatie en daarbij behorend gebruik van immunosuppressiva een
gecompliceerde diverticulitis gediagnosticeerd. Gecompliceerde diverticulitis kwam significant vaker
voor bij patiënten met polycysteuze nierziekte, maar was niet geassocieerd met immunosuppressieve
medicatie zoals cyclosporine (Lederman et al., 1998). In een andere retrospectieve studie (Dalla et al.,
2005) werd histologisch bewezen diverticulitis met perforatie gevonden bij 0,9% (n=8) bij 875
patiënten na niertransplantatie, waarvan 2 van de 8 patiënten >20 mg steroïden per dag gebruikten en
3 in het geheel geen steroïden. Diverticulitis werd vanaf 25 dagen tot 15 jaar na niertransplantatie
aangetoond (Lederman et al., 1998; Dalla et al., 2005).
In de retrospectieve studie van Qasabian et al. (2004) was bij patiënten na hart- en/of
longtransplantatie de OR 22,2 (95%CI 9,9-50,0) ten opzichte van de algemene populatie voor
gecompliceerde diverticulitis. Diverticulitis kan jaren na de transplantatie optreden (Qasabian et al.,
2004).
Er is geen literatuur die een verhoogd risico op diverticulitis bij HIV aantoont (Sachar, 2008).
Gecompliceerde diverticulitis lijkt ook niet vaker voor te komen ten opzichte van ongecompliceerde
diverticulitis bij patienten met diabetes mellitus, chemotherapie, maligniteit of AIDS (Lorimer &
Doumit, 2007).
3.4.3 Screening op diverticulosis coli
In het verleden werd gescreend op de aanwezigheid van divertikels bij transplantatiepatiënten om
eventueel patiënten profylatisch te opereren. Dit werd gedaan omdat het klinische beloop van
diverticulitis bij immuungecompromitteerde patiënten een ernstiger verloop kent dan in de normale
populatie (zie hierboven). Onderzoek van het colon bij 1.019 patiënten, ouder dan 50 jaar,
voorafgaand aan niertransplantatie bleek niet efficiënt voor het voorspellen van diverticulitis rond of
na transplantatie (McCune et al., 1992). Hwang et al. (2010) deden een systematische review naar het
optreden van diverticulitis bij transplantatiepatiënten en patiënten die chronisch corticosteroiden
kregen. Op basis van de geïncludeerde studies werden geen argumenten gevonden voor het uitvoeren
van een coloscopie voor transplantatie om een diverticulosis uit te sluiten, omdat het risico op
overlijden ten gevolge van een diverticulitis na transplantatie (25%) vergelijkbaar is met de kans op
overlijden na een electieve sigmoidresectie (23%).
33