Richtlijn Diagnostiek en behandeling Acute Diverticulitis van het Colon

leucocytengetal (12,1 [95%CI 11,4 - 12,8] vs. 10,1 [95%CI 9,8-10,5]) en een hoger CRP (73 [95%CI
63 – 84] vs. 20 [95%CI 17–22]). In deze studie was de sensitiviteit voor het diagnosticeren van
diverticulitis op basis van gegevens van anamnese, lichamelijk onderzoek en laboratorium uitslagen
64%. De specificiteit was 97%. Een nadeel van deze studie is het gebrek aan duidelijke definities
waarop de uiteindelijke diagnose diverticulitis werd gesteld. Het is dus maar de vraag of alle patiënten
met de ontslagdiagnose diverticulitis ook daadwerkelijk een diverticulitis hadden. De kwaliteit van
deze studie is daarom matig en de bevindingen moeten met voorzichtigheid worden geïnterpreteerd.
Een soortgelijke studie is verricht in Nederland door Toorenvliet et al (2010). Alle patiënten die zich
presenteerden op de Spoedeisende Eerste Hulp (SEH) met buikklachten werden geïncludeerd. Een
waarschijnlijkheidsdiagnose werd gemaakt op basis van anamnese, lichamelijk onderzoek en
laboratorium uitslagen, indien nodig aangevuld met een buikoverzichtsfoto of thoraxfoto. Hierna
werd een behandelplan geformuleerd en werd besloten of een echografie of abdominale CT-scan
noodzakelijk was. De radioloog mocht beslissen welk onderzoek het meest geëigend was. In geval
van een inconclusieve echo, maar niet bij een negatieve echo, werd alsnog een CT gemaakt. Na
beeldvorming werd de klinische diagnose opnieuw geëvalueerd en waar nodig aangepast. De
uiteindelijke diagnose was gebaseerd op operatieve bevindingen en histologie in geval van operatie of
op basis van klinisch beeld en eventuele beeldvorming tijdens follow-up in geval van niet operatieve
behandeling. Alle patiënten met een eerste episode van diverticulitis die niet werden geopereerd,
ondergingen na zes weken een coloninloopfoto of coloscopie. In totaal werden 802 patiënten
geïncludeerd, waarvan 580 patiënten (73%) aanvullend echografie en/of CT ondergingen. Zestig
patiënten werden op basis van eerste klinische evaluatie verdacht van diverticulitis waarvan 95%
aanvullende beeldvorming onderging. Bij 43 patiënten werd de einddiagnose diverticulitis gesteld, wat
neer komt op een sensitiviteit van 72%. Sensitiviteit van de klinische diagnose diverticulitis voor de
gehele groep bedroeg 68%. Specificiteit in deze studie bedroeg 98% maar is kunstmatig hoog door de
grote groep terecht negatieven ten opzichte van de kleine groep fout positieven, en dus geen relevante
uitkomst. In totaal werd 57 keer de einddiagnose diverticulitis (prevalentie 7%) gesteld en 14 keer
werd niet gedacht aan deze diagnose. Het merendeel van de patiënten (n=51; 89%) met diverticulitis
onderging aanvullende beeldvorming. In 7% van de gevallen resulteerde aanvullende beeldvorming in
een verandering van het beleid en slechts in 3% tot een significante beleidsverandering (operatieve
ingreep). Alle patiënten met diverticulitis, op één patiënt na, hadden een verhoging van de
ontstekingsparameters (leucocyten >12x10 9 /l, CRP >8 mg/l of BSE >15 mm/uur) of een
temperatuur >38 graden Celsius. De auteurs concluderen dat de klinische evaluatie van patiënten met
diverticulitis een onvoldoende positief voorspellende waarde heeft. De studie geeft geen informatie
over de waarde van de klinische-en laboratorium parameters afzonderlijk. Een zwakte van de studie is
dat in bijna 30% van de patiënten (het merendeel met een andere diagnose dan diverticulitis) geen
aanvullende diagnostiek is verricht en dus een adequate referentietest ontbreekt.
41