Richtlijn Diagnostiek en behandeling Acute Diverticulitis van het Colon

ekken bevindt en lastig middels transabdominale echografie in beeld gebracht kan worden.
Hollerweger et al (2000) beschrijven daarom transrectale echografie voor het diagnosticeren van
linkszijdige diverticulitis als aanvulling op transabdominale echografie. Zij vonden met een
combinatie van beide technieken een sensitiviteit en specificiteit van respectievelijk 94% en 83%. De
gevonden sensitiviteit en specificiteit worden over het algemeen overschat in studieverband omdat
echografie geprotocolleerd wordt uitgevoerd en veelal door ervaren echografisten. Ripollès et al
(2003) beoordeelden retrospectief de statussen van 208 patiënten met een spoed echografie en de
klinische verdenking diverticulitis en vonden een sensitiviteit van 94%. Indien alleen gekeken werd
naar de groep met een histologisch bewezen diverticulitis, was de sensitiviteit van 86%. De
spoedecho’s werden uitgevoerd door echografisten met wisselende ervaring en zijn daarom een reële
weergave van de situatie op de werkvloer. In de studie van Zielke et al (1997) werden soortgelijke
resultaten gevonden bij een groep chirurgen in opleiding met een beperkte training in echografie. De
sensitiviteit en specificiteit in deze studie waren respectievelijk 84% en 93%.
CT
Begin jaren ’80 deed de CT scan zijn intrede en werden de mogelijkheden van CT voor het
diagnosticeren van acute diverticulitis onderzocht. In de wetenschappelijke literatuur werden de eerste
studies gepubliceerd die CT met de tot dan toe geldende standaard, coloninloop foto met barium of
waterig contrastmiddel, vergeleken. Hulnick et al (1987) vergeleken 43 CT scans met 37 colon inloop
foto’s van dezelfde patiënten. De meest voorkomende CT bevindingen waren pericolische
inflammatie (98%), divertikels (84%), verdikking van de colonwand (70%) en abcesvorming (47%).
De detectie van divertikels verschilde niet tussen de coloninloopfoto en CT (89%), echter in 41% van
de gevallen werd de ernst van de diverticulitis onderschat op de coloninloopfoto. Zij adviseerden CT
als diagnosticum van eerste keus vanwege de betere mogelijkheden die CT biedt voor het beoordelen
van de uitgebreidheid van het extramurale ziekteproces. Cho et al (1990) rapporteerden een
sensitiviteit van CT van 93% en een specificiteit van 100%. Een coloninloop foto had een sensitiviteit
van 80% in deze studie. Tevens werd bij 29 patiënten die geen diverticulitis hadden met behulp van
CT de definitieve diagnose gesteld, terwijl met een coloninloop dit bij slechts 3 patiënten het geval
was. Zij concludeerden dat CT het onderzoek van eerste keus was vanwege de goede sensitiviteit,
specificiteit en het vinden van alternatieve diagnoses.
Door de studie van Ambrosetti et al (2000) werd, met behulp van verbeterde CT techniek (spiraal
CT) definitief aangetoond dat CT, wat betreft sensitiviteit superieur was ten opzichte van een
coloninloop foto (sensitiviteit 98% vs. 92%, p=0.01). CT was superieur in het diagnosticeren van
abcessen, die gevonden werden in 16% van de patiënten. Een bijkomend voordeel is dat deze veelal
direct behandeld konden worden met behulp van percutane drainage. In een andere studie waarin
49