Richtlijn Diagnostiek en behandeling Acute Diverticulitis van het Colon

Niveau 3
Er zijn aanwijzingen dat patiënten met een acute diverticulitis met een abces die niet of
onvoldoende reageren op conservatieve therapie het best behandeld kunnen worden
door middel van percutane drainage van het abces.
C Ambrosetti 2005;2002, Hamy 2001, Kaiser 2005, Brandt 2006, Siewert 2007, Singh 2008
5.2.2.2 Hinchey III en IV
Samenvatting literatuur
Een peritonitis is de ernstigste complicatie van een acute diverticulitis met een mortaliteit van 14,3%
(95%BI:12,1-16,6) (zie tabel 5.2.3.2). Deze kan het gevolg zijn van een perforatie van het colon of van
een abces naar de vrije buikholte. Het is een relatief zeldzame complicatie. In een recent onderzoek
uit Groot Brittannië werd een incidentie gevonden van 3,5 per 100.000 per jaar met een vrouw/man
ratio van 1,3 (95 %-BI: 1,1 to 1,5) (Morris et al, 2008). In een andere studie uit de Verenigde Staten
van Ricciardi et al (2009) bleek slechts 1,5% van de 685.390 onderzochte patiënten die werden
opgenomen voor een diverticulitis een perforatie te hebben terwijl bij 9,6% in 2005 een abces
gediagnosticeerd werd.
Een peritonitis is meestal een progressief ziekteproces dat tot algemene ziekteverschijnselen, zich
uitend in orgaandysfunctie of -falen, leidt als gevolg van bacteriaemie en sepsis. De primaire
behandeling is gericht op het voorkomen van sepsis en multiorgaanfalen. Snelle resuscitatie gericht op
adequate weefselperfusie en -oxygenatie, het onmiddellijk toedienen van intraveneuze antibiotica en
het elimineren van het ziekteproces zijn de hoekstenen van de behandeling conform de richtlijnen
van de “Surviving Sepsis Campaign” en “Diagnosis and Management of Complicated Intraabdominal
Infection in Adults and Children” van de Surgical Infection Society en de Infectious
Diseases Society van Amerika (Dellinger, 2008; Richtlijn behandeling van ernstige sepsis en septische
shock; Ricciardi et al, 2009).
85