Richtlijn Diagnostiek en behandeling Acute Diverticulitis van het Colon

Colon inloop foto
In het verleden was een colon-inloop foto met barium contrastmiddel het standaard onderzoek.
Verschillende studies hebben aangetoond dat een enkel contrast foto (barium of waterig
contrastmiddel) of een dubbel contrast foto (barium of waterig contrastmiddel en luchtinsufflatie)
veilig uitgevoerd kunnen worden tijdens een episode van acute diverticulitis, mits er geen tekenen zijn
van perforatie (Balthazar et al, 1990; Cho et al, 1990; Hulnick et al, 1987; Johnson et al, 1987). Een
coloninloop foto met barium contrastmiddel werd meestal pas na twee weken gemaakt, om zo de
kans op een barium peritonitis door perforatie van een divertikel zo klein mogelijk te maken (Greif et
al, 1980; Almy & Howell, 1980; Berk, 1980). Een nadeel hiervan is dat nauwkeurige beoordeling van
de uitgebreidheid van de diverticulitis minder goed mogelijk is. In de meeste studies die barium
contrastmiddel vergelijken met CT, varieert dit delay tussen 1 tot 17 dagen (Balthazat et al, 1990; Cho
et al, 1990; Johnson et al, 1987). Het gebruik van barium als contrast middel kan de interpretatie van
andere noodzakelijke beeldvorming bemoeilijken. Vanwege het risico op lekkage van barium
contrastmiddel in de buikholte wordt door sommigen geadviseerd alleen wateroplosbaar
contrastmiddel te gebruiken (Wexner & Dailey, 1986; Hiltunen et al, 1991). De sensitiviteit van een
coloninloop foto voor de diagnose diverticulitis van het sigmoid varieert tussen de 61% en 93% (Cho
et al, 1990; Johnson et al, 1987; Ambrosetti et al, 2000; Moll et al, 2002; Smith et al, 1990; Shrier et al,
1991). In drie vergelijkende studies (Cho et al, 1990; Ambrosetti et al, 2000; Stefansson et al, 1997) is
aangetoond dat CT superieur is ten opzichte van een coloninloop foto voor het diagnosticeren van
acute diverticulitis. De beperking van een coloninloop foto is gelegen in het feit dat een diverticulitis
voornamelijk een extramuraal proces is. Met een coloninloop foto zijn alleen de secundaire effecten
van de extramucosale ontsteking zichtbaar waardoor een goede inschatting van de uitgebreidheid van
de ziekte moeilijk te maken is (Kircher et al, 2002). Vanwege deze beperkingen wordt de coloninloop
foto voor het diagnosticeren van acute diverticulitis niet meer gebruikt.
Echografie
Sinds het midden van de jaren ’80 is het stellen van de diagnose diverticulitis met behulp van
echografie sterk verbeterd, door de komst van betere transducers en echografie met compressie
techniek. Vooral door de publicatie van Schwerk et al (1992), waar bij 130 patiënten met de klinische
verdenking diverticulitis een echografie werd verricht en een sensitiviteit en specificiteit van 98%
werd behaald, heeft de echografie aan populariteit gewonnen. Algemeen bekende voordelen van
echografie zijn beschikbaarheid, lage kosten en het niet-invasieve karakter van het onderzoek. Een
veel beschreven nadeel van echografie is dat ervaring van de echografist een grote rol speelt in het
stellen van de juiste diagnose. Daarnaast zijn echobeelden niet reproduceerbaar en interpreteerbaar
voor andere specialisten en kan obesitas een beperking zijn. Studies die de rol van echografie bij het
47