Richtlijn Diagnostiek en behandeling Acute Diverticulitis van het Colon

hoger dan voor echografie met compressie, maar het verschil was niet significant. Gepoolde
sensitiviteit voor echografie was 92% (95% betrouwbaarheidsinterval (BI) 80%-97%) en voor CT
94% (95% BI 87%-97%). Gepoolde specificiteit voor echografie was 90% (95% BI 82%-95%) en
voor CT 99% (95% BI 90%-100%). Een belangrijk voordeel van CT was het vinden van alternatieve
diagnoses ten opzichte van echografie met compressie. Voor het vinden van alternatieve diagnoses
varieerde de sensitiviteit voor echografie tussen de 33% en 78% en voor CT tussen de 50% en 100%.
De resultaten van de twee artikelen (Pradel et al, 1997; Farag et al, 2004) die echografie met
compressie en CT direct met elkaar vergelijken, en die ongeveer 20% van de studiepopulatie vormen,
ondersteunen deze conclusie. Er was sprake van heterogeniteit van de studiegroepen maar dit
beïnvloedde de resultaten niet. Een systematische review van Liljegren et al (2007) beschrijft de
verschillende modaliteiten voor het diagnosticeren van acute diverticulitis. Zij concluderen dat er
weinig studies van methodologische goede kwaliteit zijn en daarom werd een meta-analyse
achterwege gelaten. Ook zij concluderen dat wanneer alleen de methodologisch beste studies (van
level 1b-2b bewijs op basis van de Centre for Evidence-Based Medicine criteria) beoordeeld worden,
er geen duidelijk verschil waarneembaar is tussen de diagnostische accuratesse van echografie en CT.
MRI en MRI-colografie
De mogelijkheden van MRI in het diagnosticeren van inflammatoire darmaandoeningen is in
opkomst. Na veelbelovende resultaten van MRI in het diagnosticeren van acute appendicitis
(sensitiviteit 97% en specificiteit 100%) (Incesu et al, 1997), werden de eerste resultaten van MRI
voor het diagnosticeren van diverticulitis gepubliceerd. MRI heeft een beter wekedelen contrast dan
CT en heeft als voordeel dat er geen gebruik wordt gemaakt van ioniserende straling of intraveneus
contrastmiddel. Criteria voor het diagnosticeren van diverticulitis op MRI zijn beschreven door
Heverhagen et al (2001), te weten aanwezigheid van divertikels, pericolische inflammatie en oedeem
en wandverdikking van het colon. De bevindingen segmentele vernauwing en ascites ondersteunen de
diagnose diverticulitis. Er zijn twee artikelen die de sensitiviteit en specificiteit van MRI onderzochten
in patiënten met de klinische verdenking diverticulitis. Heverhagen et al (2008) maakten bij 55
patiënten een MRI. Bij 57% van de patiënten werd ook een CT gemaakt als referentiestandaard. De
MRI’s werden door twee radiologen beoordeeld die blind waren voor de uitslagen van klinische
parameters en andere beeldvorming, maar wel op de hoogte waren van het studieprotocol. De
sensitiviteit in deze studie varieerde tussen de 94% en 96% en de specificiteit was 88% voor beide
beoordelaars. MRI bleek in deze serie niet beoordelaar afhankelijk te zijn met een kappa van 0.68.
Halpenny et al (2009) verrichtten eveneens een prospectief vergelijkend onderzoek bij 26 patiënten en
vonden MRI 100% sensitief en specifiek. Zij concluderen dat met behulp van MRI de diagnose
52