ayetler_renkli

onaylanmaz mı, orası önderliğin bileceği iş. Eskiden buna `allah`ın bileceği iş` derlerdi.
Ben allah`ı yer yüzüne indirdim. Kötü mü yaptım yani? Anam allah`ın verdiği canı ancak
allah alır.` derdi. Ben anamı mı dinleyeceğim? Canı kim verirse versin, ben alırım. Benim
de kendime göre kurallarım kaidelerim vardır. Ben de insan yaratıyorum. Bakın en değme
komutanlarımız Cemil Bayık bile bir gazeteci ile yaptığı röportajda; beni Başkan Apo
yarattı demişti. Öyleyse onun canını niye almayayım? Bu yetki benimle tanrının ortak
özelliğidir.
Yani ben kendimi tanrılaştırıyorum. Ben gerçeği yapıyorum ve gerçeği söylüyorum.
Neyse bu konuyu sonra konuşuruz. Bizim jüriyi anlatıyordum. Juri bu alçağı oy
çokluğuyla idam cezasına çarptırır. Zaten ileri sürülen üç seçenek vardır; soruşturmanın
derinleştirilmesi, çalışma kampına gönderme ve idam. Yargılanan alçak, çizgim karşısında
yargılama süreci başlamadan zaten suçlu durumundadır. Bu kesin karardır; yani
yargılayanın haklı, yargılananın suçlu olduğu gerçeği jürinin kararından önce ortadadır.
Ve bizde kişi kendini mahkeme karşısında savunamaz. Savunma hakkı, burjuva
mahkemelerinde vardır. Bizim mahkemelerimiz halk mahkemeleridir; bunlar beni temsil
eden yüce, bağımsız mahkemelerdir. Koskoca halkı temsil eden, yani parti önderliğini
temsil eden halk mahkemelerinde birinin kendini savunmasına izin verilir mi? Hayır! Ben
o kadar alçalmadım. Siz değerli şehitlerin anılarına leke sürmem. Tabi göstermelik olarak
suçlu veya alçak duruma düşenlere söz hakkı veriyoruz. Ama, bu güne kadar yargıladığım
her unsur, istisnasız şu sözleri söylemiştir: `Başka bir diyeceğim yoktur, başta parti
önderliğine, dağ ve zindan direnişcilerine, düzeleceğime dair söz veriyorum.` Şimdi bu
unsurlara ben mi böyle söyleyin dedim? Hayır. Ama, binlerce kişinin yargı dosyalarına
bakıyorum aynı sözler.
Ve hepsi beni övüyor. Demek ki, bu önderliğin bir uslubudur. Aslında her zaman
söylüyorum; bırakın beni övmeyi, bir şeyler becerin, biraz halk sizi övsün, ama
yapamıyorlar, beceremiyorlar, çok zavallılar.
Mahkemelerimizin amacı; kişileri benim doğru yoluma getirmektir. Öldürmenin amacı da
budur, sonra hapise koymanın amacıda budur; işkencenin, bilmem neyin amacı da budur.
Nitekim yola geliyorlar, söylediklerimi kayıtsız şartsız onaylıyorlar. Düşündüğüm gibi
düşünüyor, kullandığım kelimeleri tekrarlıyorlar. Kendileri düşünmekten düşünce
üretmekten vaz geçip, benim onlara hazır olarak sunduğum düşünceleri savunuyorlar.
Hepsi birbirinin benzeridir. Enselerine vur, ekmeklerini ellerinden al. Çok zavallılar, Türk
ordusu karşısında kurbanlık koyundurlar. Koyun oldukları için düşünce üretemiyorlar ya.
Her zaman söylüyorum: `Siz kurbanlık koyunsunuz`diyorum. `Evet Başkanım.`diyorlar.
Çok güçsüzler, çünkü güçlerini ben aldım. Hiç konuşamıyorlar, çünkü hep ben
konuşurum. Çok alçaktırlar, çünkü ben çok yüceyim. Hiç düşünemiyorlar, çünkü sadece
ben düşünürüm. Hiç yaratıcı değiller, çünkü yaratıcı benim. Hiç birisi teori yapamıyor,
çünkü teoriyi ben yaparım. Đki kelimeyi bile bir araya getiremiyorlar, en değme
komutanlarımız bile benim karşımda `önderlik doğru söylüyor, doğrudur. Evet başkanım,
öyledir başkanım, tamam başkanım`ın ötesinde söz söylemiyor. Şimdi ben mi konuşmayın
diyorum? Hayır! Ben susturan değil, konuşturan adamım. Milyonları konuşturan kimdir?
Böyle deyince eşekoğlu eşekler hemen demokratlığıma inanıyorlar. Oysa işin gerçeği
böyle değil; önderlik çizgisine çektiklerim, yani tahakküm altına alarak kullaştırdıklarım
düşünemiyor, sadece benim ayetlerimi tekrarlıyorlar. Bunun dışında düşünce üretmiyor,
söz söyleyemiyorlar. Adamlarımı bu duruma getirmişim. Tabi düşüncelerimin partinin
düşünceleri olduğunu kabul ettirmişim. Ayetlerim, partinin görüşleri demektir. Kullar,
partinin görüşlerini bir kenara bırakıp kendi düşüncelerini söyleyemezler. Partinin
görüşleri, benim görüşlerimdir.
Ama ben bunların kollektif oldukların onlara kabul ettirmişim. Nasıl kabul ettirmişim?
Herkese; doğru düşünceler benim düşüncelerimdir, sizinkiler Kemalizmin bilmem
düzenin, faşizmin düşünceleridir demişim. Herkes kendi düşüncelerini terk etmiş,
düşüncesizleştikten sonra, benim düşüncelerimi tekrarlamaya başlamıştır. Böyle olunca,