ayetler_renkli

kullarla, şehit düşmüş arkadaşlarla ilgili ayetler, kurallar, kalıplar yazılanlarda saçma
sapandır. Đğrenc bir diktatörlüğü gözler önüne sermekten öte hiçbir şeyi ispatlayamazlar.
Ulu önderimiz, şu anda mücadelede ve savaşta olan kullarını ayetlerinde şöyle
değerlendirir:
" Ben size çok şey verdim. Ama siz almasını bilmiyorsunuz. Kafanız taşlaşmış, adeta
Kemalizmin, bilmem faşizmin, feodalizmin iğrenç ideolojisi sizi mahfetmiş. Disiplin
nedir, emir nedir, talimat nedir, önderlik nedir? Bilmiyorsunuz. Bir küçük grubu bile
yönetemiyorsunuz. Bir köye bile girmesini bilmiyorsunuz. Daha on tane koyun bile
güdemiyor, benden tabur komutanlığı istiyor eşekoğlu eşekler. Hepiniz kure kere siniz.
Evet bunun teorisini yapacağım; `kure kere teorisi` Siz serserisiniz. Evet bir serseriler
topluluğu! Ne yapayım ben? On yıldır kişilik çözümlemesini yapıyorum, bir tek özgür kişi
çıktı mı? Önderlik hattını tutturan bir tek adam var mı? Hayır! Ya ne çıktı? Köle çıktı,
kaçkın çıktı, ağa çıktı bilmem jandarma çıktı. ( Ulu önder kendi çizgisinin bunlar dışında
bir şey yaratmayacağını düşünmüyor, karşısındakileri suçluyor.) Ben sizi ne yapayım?
Ben nerde , siz nerde! Beceri yok, otorite yok, disiplin yok, su kadarcık fedakarlık yok.
Kim sizi böyle yaptı ? Ben mi?
Ne bileyim, içinizde böyle düşünecek munafıklar çıkabilir. Siz onlara bakmayın,
erkeklerse açık söylesinler. Ben size güç vermeye, sizi kaldırmaya çalışıyorum. Ama sizde
iş yok, hepiniz yatalak karılara benziyorsunuz. Benden olmazsa bir çorbayı bile
kurtaramazsınız."
Ulu önderimizin şu anda yaşayan kulları hakkındaki ayetlerinin büyük bir bölümü böyle
veya daha ağırdır. Tek tek kişilere yönelttiği eleştiriler veya kişiler hakkındaki ayetlerde:
" kıçını yerden kaldıramaz, uslubu bozuktur, disipline gelmez, yaşam tarzı feodal ve
burjuva yaşam tarzıdır, iki keçiyi bile güdemez, pratiği özel savaş ve kontr-gerilla
pratiğidir. Önderliğe bağlanmamış, küçük burjuva, feodal bilmem köle kişilikdir."
Bu olumsuz tanımlamaların ardı arkası kesilmez, sürüp gider. Mücadelede ve savaşta olan
kulların birbirlerine yöneltiği eleştiriler, ulu önderimizin kişilere veya genele yönelttiği
eleştiriler kelimesi kelimesine aynısıdır. Zaten resmi ideoloji vardır. Bu resmi ideolojinin
özelliği şudur: Ulu birisi söyler, diğerleri tekrarlar. Mücadelede ve savaşta olan kullar,
kendi öz-eleştirilerini verdiklerinde resmi ideolojiye uymak zorundadırlar. Büyük bir
çoğunluğun özeleştirileri incelendiğinde şu korkunç vehamet gözden kaçmaz:
" Benim pratiğim özel savaş pratiğidir. Benim kişiliğim düşmanın şekillendirdiği bir
kişiliktir. Önderliğin yüce çizgisine ulaşamadım. Önderlik beni yarattı, her türlü olanak
sundu ama ben layik olamadım " la başlar. Türkçe’de pek çok olumsuz deyimi kendisi
için kullanır. Çünkü ulu önderimiz, şu uslubu bir kanun haline getirmiştir. Birisi
özeleştirisinde; ben alçağım, ben adiyim, ben şerefsizim diye yazarsa; ulu önderimiz buna
çok sevinır ve bu kişinin kendisine bağlanacağına inanır. Hakim mantığına göre; kendisini
alçak olarak kabul eden, önderliği yüce olarak görür. Kendisini adi olarak gören, önderliği
kaliteli olarak görür. Kendisini şerefsiz olarak gören, önderliği şerefli olarak görür.
Ama birisi özeleştirisinde; ben iyi bir devrimci ve şerefli bir insanım derse bu kişi suç
işlemiş sayılır. Çünkü özeleştirinin uslubu, kişinin ulu önderimiz ( tanrı) karşısında
kendisini yermesi ve alçaltmasıdır. Ulu önderimizin kulları hakkındaki ayetleri, kulların
kullara karşı eleştirileri, kulların kendilerine yönelik özeleştirileri yukarıda kısaca izah
etmeğe çalıştığım gibidir. Bana inanmayan, ulu önderimizin kullarına yönelik eleştirilerini
ve kulların özeleştirilerini bulup okuyabilirler. Ondan sonra ulu önderimizin şehit düşmüş
arkadaşlar hakkında yerleştirmiş olduğu mantığa, koyduğu kurallara bakalım: Kullar
sağken yerilir, alçaltılır, aşağılanır. Şehit düştükten sonra övülür, yüceltilir, göklere
çıkartılır. Bu mantık söylemden resime, türküden yazıya kadar her alana yansıtılmıştır.
Hiçbir savaşçının, hiçbir mücadelecinin ( ulu önderimiz hariç) sağken fotoğrafı duvarlara
asılmaz, gazete ve dergilere basılmaz. Şehit düştükten sonra resimleri duvarlara asılır,
gazetelere basılır ve ardından methiyeler yazılır. Bu konuda resmi ideolojinin sesi
durumunda olan Almanya`da yayınlanan Serxwebun gazetesinin şehit olan arkadaşlarla
ilgili yazılari incelemekte yarar vardır. Şehitlerle ilgili yazılarda tema ve uslup yaklaşık
olarak söyledir: