ayetler_renkli

anamı hatırladım; onbir yıllık cezaevi hayatımda, kendisini bir kaç kez görebilmiştim.
1991 yılının nisan ayında Bartın cezaevinden tahliye olduktan sonra eve gitmiş, yalnız beş
gün anamın yanında kalmıştım. Konuşmaları, hareketleri, jestleri, mimikleri gözlerimin
önünde canlanıyor, çektiği acıları yüreğimde duyumsuyorum.
Eve vardığımda, tutuklanmadan önce eşimle birlikte kullandığımız yatak odama götürdü
beni. Ve anlatmaya koyuldu: "Đşte oğlum, tam onbir yıldır bu oda benim dünyamdır.
Eşyalarınızı, giysilerinizi bu odaya topladım, her gün gelip bakıyorum; giysilerinizi tek
tek inceliyor, kokluyor, öpüyor tekrar katlayıp dolaba ve sandığa yerleştiriyorum.
Gelinim 1985 yılında Diyarbakır cezaevinden tahliye olup eve gelince, onu bu odaya
getirdim. Ona da anlattım, güldü. Bana sarılıp yanaklarımdan öptü. Bu odada bir ay kaldı,
hastaydı. Bingöl`de ameliyat olduktan sonra tekrar eve döndü. Hep seni bana anlatırdı. O
zaman kardeşin Hasan, Adana`da akademide okuyordu. Kardeşin Ömer, Elazığ Fırat
üniversitesinde mühendislik bölümünü kazanmıştı. Kardeşin Sait`te Çukurova tıp
fakültesine gidecekti.
Gelinim, Diyarbakır cezaevinde size yapılan işkenceleri ve sizin direnişlerinizi anlatırdı.
Ben dinledikçe ağlardım. Oğullarım derin derin düşünürlerdi. Anlatılanlardan en çok
baban etkilenirdi. Artık gelinime "sus bunları anlatma sizi öldürürler " demezdim. Çünkü
inanmıştı gelinime. O, bir kadındı ama korkmamıştı. Size yapılan işkencelere boyun
eğmemiş, işkencelerin son bulması için tam 51 gün hiç bir şey yememişti. Ben bunu
biliyordum. Bir gün polisler arabayla evimizin önüne kadar geldiler "Sizin gelininiz, ölüm
orucunda ölmüş cesedi Diyarbakır askeri hastahanesinde, gelin götürün" dediler. Baban ve
kardeşin Necmettin Bingöl`e gidip bir Otobüs kiraladılar, marangoz gelinim için bir tabut
yaptır, tabutla birlikte 40 kişi otobüsle Diyarbakır`a gittiler. Köylülerimiz askeri
hastahanesinin önünde toplanmışlar, subaylar babanla kardeşini içeri alıyorlar "Gelininiz
henüz ölmedi, ama can çekişiyor, gidin konuşun ölüm orucunu bıraksın" diyorlar. Babanla
kardeşin gelinimin yanına gidiyorlar, bir deri bir kemik kalmış gelinim. Öldü ölecek,
ölümle yaşamın kesiştiği sınırda duruyor. Baban önce gelinini dinliyor, sorunu tam olarak
anlayınca tek bir kelime konuşmuyor. "Ölüm orucunu bırak, yemek ye" demiyor ona.
Kendisi oruç tutarken yemek yememenin aç kalmanın ne kadar zor olduğunu biliyor,
geliniyse 51 gündür hiç birşey yemiyor ve yememekte kararlı. Bunun için gelinine
"yemek ye" demeyi saygısızlık olarak değerlendiriyor. Ve kardeşinle birlikte çekip
geliyorlar. Tabutunu bekletiyoruz, ha bugün ha yarın ölüm haberini bekliyoruz.
Gözlerimize uyku girmiyor. Nihayet işkencelerin kaldırıldığını, ölüm orucunun sona
erdirildiğini duyunca seviniyoruz.
Gelinim, kardeşlerinle kitap okur, tartışırdı. Ben dillerinden anlamazdım. Evimizin
bahçesinin yan tarafına domates, biber ve salatalık ekmiştim. Gelinimle kardeşin Hasan
evimizin ön tarafına renk renk çiçekler ekmişlerdi. Sabahları erkenden ben ektiklerimi,
onlar da kendi ektiklerini sularlardı. Çiçeklerle neden okadar uğraştıklarına bir anlam
vermez" bırakın o yararsız şeyleri gelin domatesleri sulayın " dediğimde, Hasan gülerdi.
Gelinim çiçeklerin güzelliğini anlatırdı. Hasan`da" bırak 50`sinden sonra anneme çiçek
sevgisini aşılıyamazsın " derdi.
Gelinimin evde kalacağını, sen tahliye olana kadar bekliyeceğini düşünüyordum. Đlk
geldiğinde odanızdaki bütün eşyaları dışarı çıkardı. Evlendiğiniz zamanki gibi duvarlarına
açık yeşil plastik boya çekti. Karyolanızı eski yerine yerleştirdi. Elbiselerini yıkadı,
ütüledi gardroba astı. Çok iyi hatırlıyorum evlendiğinizde yalnız yedi gün evde kalmış,
ikinizde ortalıktan kaybolmuştunuz. Gelinim altı yıl sonra geldiğinde odanızı, ilk
yerleştirdiğiniz hale getirdi. Đkinizin vesikalık fotoğraflarını büyüterek çerçeveletti, karşıki
duvara yanyana astı.
Polisler rahat bırakmadı gelinimi, ameliyat olduktan bir hafta sonraydı, daha hastaydı,
yatıyordu, geldiler "senin ifadeni alacağız" deyip götürmek istediler. Baban diretti "Bende
geleceğim" dedi. Birlikte gittiler. Namussuzlar Bingöl`de gelinimi gözaltına alarak, babanı
eve yolladılar. Çaresizlik içinde babanla ağladık, kardeşlerin kızgın kızgın düşünüyorlardı.