ayetler_renkli

unlar Kemalizme hizmet eder. Daha doğrusu ulu önderimizi övmeyen edebiyat, sanat ve
müzik eserleri Kemalizme hizmet eder. Bu görüşler bir gerçeğe parmak basıyor.
Türkiye`de yapılan sanat ve edebiyat günümüze kadar Kemalizmi yıkarak aşamamış, onun
sınırları içinde yapılmıştır. Fakat getirdiği alternatif, onu Kemalizmin çok gerisine
düşürüyor. Kemalizmin sınırlarını aşmayan sanat ve edebiyata gerek yoktur diyor, kendi
resmi ideolojisinin sınırları dahilinde sanat ve edebiyatın yapılmasını istiyor. Bunu kendisi
için yararlı görüyor, bazı aydınları malzeme olarak kullanmaya çalışıyor. Kendi resmi
idolojisinin güdümünde yapılan sanat ve edebiyatın kendisi için yararlı olduğu, bilinen bir
gerçektir. Fakat böyle bir durum, edebiyat ve sanat için intihardır. Ulu önderimiz üretilen
sanat ve edebiyata karşıdır, haklıdır da. Sanatın, sanatçının kendini aşmasından
korkmaktadır.
Resmi ideolojiler, dünyanın neresinde olursa olsun edebiyat ve sanat düşmanıdır. Resmi
ideoloji kalıpları temel alır, kalıpçılığa karşıyım demesine rağmen kalıpcıdır. Özü
kalıplardan oluşur ve değişmez. Sanat ise kalıpları kabul etmez. Resmi ideoloji; gerçek
kişinin, gerçek olarak belirli tarih kesitinde kitlelere kabul ettirilmesidir. Hipnotize edilen
kitleler, doğru ile yanlışı ayırt edemez, gerçek ile gerçek olmayanın arasındaki farkı
göremez, sadece buyrukları dinler, buyrulanlar doğrultusunda hareket eder.
Sanat gerçeği yeniden yaratarak olduğu gibi ifade eder, resmi ideolojilerin kurduğu
barikatları yıkar. Đnsanlığa ilerlemenin yollarını açar ve aydınlatır. Bu özelliklerinden
dolayı resmi ideoloji ile sanat, tarihin her döneminde çatışmışlardır.
Bu durum Hitler`in Almanya`sında da, Musoloni`nin Đtalyasında da, Stalin`in
Rusya`sında, Mustafa Kemal`in Türkiye`sinde de böyledir. Stalin diktatörlüğü döneminde
sanat, edebiyat, müzik mi gelişti? Resmi ideoloji herşeyin yerini almadı mı? Tolstoy`un,
Gogol`un, Puskin`in, Dostoyevski`nin, Gorki`nin, Solohov`un attıkları güçlü temeller
üzerinde hangi edebiyat ve sanat eserleri yükseldi? Bazı savaş muhabirlerinin yazdığı
belgeseller dışında resmi ideoloji sanat ve edebiyatı katletmedi mi? Bu gerçektir. Stalin`in
tanrı olduğu Rusya`da sanat ve edebiyat gelişemezdi, sanatçı ortaya çıkamazdı. Çünkü en
güzel ve en büyük sözleri tanrı söyler. Tanrının edebiyatının ve sanatının yanında kulun
sanatından söz edilir mi? Gerçeği en iyi tanrı görür ve en iyi o izah eder, kul ise tanrıyı
onaylar.
Çarlık döneminde sanat ve edebiyatın gelişme imkanı ve ortamı vardı. Çünkü Çarın
sözüne karşı, söz söylenebilirdi. Tören müziğinden başka müzik notaya dökülürdü. Baskı
vardı, hapis vardı, bu sanatı geriletmez, mücadeleye çekerek geliştirdi. Stalin döneminde
edebiyata, sanata, edebiyatçıya, sanatçıya karşı, çarlık dönemi kadar hapishane ve baskı
olmamış olsa da, sanatçı ve edebiyatçı için Stalin dönemi, Çarın hapsinden daha kötüdür.
Çünkü Çarlık, sanatçı ve edebiyatçıyı fiziki olarak tutukluyordu. Stalin ise sanatçı ve
edebiyatçıların beyinlerini tutsak etmişti. Fiziki olarak tutuklanan ama beyni hür olan
sanatçı, sanat eserleri yaratabilir, hatta en büyük sanat eserleri bu çelişik duruma düşmüş
sanatçılar tarafından yaratılmıştır. Beyni tutsak olan sanatçılar, saraylarda da yaşasalar,
sanat eserleri yaratamazlar. Sanatçı geçinen bu tipler genellikle hapishane yerine
saraylarda yaşarlar. Bu satırları Stalin`i kötülemek için yazmıyorum. Yazdıklarım
yaşanmış, bütün detaylarıyla ortaya çıkmış gerçeklerdir. Bunları resmi ideolojinin
gerçeğini izah etmek için yazıyorum.
Atatürk Türkiye`sine bakalım; Türkler`in ulu önderi öldüğü tarihe kadar, sanatçı
edebiyatçı denilebilecek kimse ortaya çıktı mı? Sanat, edebiyat, müzik eserleri yaratıldı
mı? "Atam sen kalk ben yatam." edebiyatı dışında edebiyat gelişti mi? Hitler Almanya`sı
ile, Musoloni’nin Đtalya`sını anlatmayacağım. Ulu önderimizin örnek aldığı Esat`ın
Suriye`si ile, Saddam`ın Irak`ına değineceğim. Çünkü bu iki ülkede de resmi ideolojiler
hakim, buralarda da ilahlar iktidar da! Irak ve Suriye`de bırakın doğru dürüst romacıyı,
gazeteci bile bulamazsınız. Gazete yazılarının çoğunluğunu istihbarat elemanları yazarlar.
Bu ülkelerde sanatçı aramak, sahra çölünün ortasında su aramak kadar mantıksızlıktır.
Buralarda sanat yapmaya kalkmak, müslüman mahallesinde domuz eti satmak kadar
tehlikelidir. Resmi ideoloji kitleleri kör ettiğinde, bu ülkelerdeki sanatçı, körler