ayetler_renkli

kabul edecek ya da intihar edecektim. Üçüncü bir yol olmadığından buyrulanı özeleştiri
olarak yazdım. Buradan yarı açık bir cezaevine alındım. Diyarbakız cezaevi ile ilgili daha
önce yazdığım iki kitabın tersini izah edecek bir kitap kaleme almam da isteniyordu.
Resmi ideolojinin talimatıyla resmi ideoloji doğrultusunda kitap yazamazdım. Osmanlı
şairi Nedim olamazdım, gerçeklerin yerine yalanları koyamazdım. Bunun için
cezaevinden firar ettim, şu anda Beyrut`tayım. Üzerimde kimlik, pasaport ve para yoktur.
Bana nasıl yardımcı olabilirsin, acil olarak aşağıdaki fax numarasına bildir: 0096 119 12
80-4.
Bu notu yazdıktan sonra fax işlerine bakan bayana yarım yamalak bir Đngilizce ile gazeteci
olduğumu, pasaportumu ve paramı kaybettiğimi, bu mesaji göndermem gerektirdiğini
anlatmaya çalıştım. Bunun üzerine bayan "Açılış dört, dakikası üç dolar" diyor. "Param
yok" diyorum, kulakları kapalı sanki. Kurşun ve dolar yasalarının geçerli olduğu Beyrut`ta
insanlıktan anlamıyor bayan. Uzun süren bir tartışmadan sonra on bin lirada anlaştık ve
faxı çektim. Đki saat otelin salonunda faxın sonucunu bekledim. Yanıt yok. Telefonun her
çalışında, faxın her cızırtısında kulaklarım, gözlerim, duygularım, hayallerim, umutlarım
resepsiyona doğru şaha kalkıyor, gelenlerin bana ait olmadıklarını anlayınca; karamsarlık
her yerimi kaplıyor. Belki Hüseyin evde yok, belki başka bir ülkeye gitmiştir ya da geç
saatlerde eve gelir diye düşünerek umutlanıyorum...
Gece yaklaşıyor, yatacak yerim yok. Cebimde sadece 14 bin Lübnan lirası var. Bu parayla
otelde yatamıyacağımı biliyorum. Çaresiz oturduğum yerden kalkıyorum, vestiyerdeki
kıza: "faxım gelirse bir yerlere koyun, gece geç saatlerde veya yarın sabah gelir alırım"
dedikten sonra dışarı çıkıyorum. Yapacak başka bir şey yok.
Deniz kıyısı boyunca kıvrılıp giden asfalt yola geliyorum; arabalar vızır vızır geçiyor,
lacivert gömleğim terden ıslanmış, kışlık kadife pantolonum bacaklarımı yakıyor,
ayaklarım kışlık botlarımın içinde vıcık vıcık.
Beyrut`ta kimsesizim. 20 yıllık bir mücadele hayatımdan sonra, şimdi tek başıma kaldım.
Onbir yıl cezaevi yatmışım, üç yıl sistemli işkence görmüşüm, boyun eğmemiş
direnmişim; askeri mahkemelerde, nefes almanın bile suç sayıldığı koşullarda halkımın
gür sesi olmuşum. Gazeteciyim, yazarım, milletvekiliyim, bütün bunlar kimin umurunda?
Asfalt yolun kenarından şehir dışına doğru yürüyen, şakaklarına ak düşmüş orta yaşlı bir
adamım, hepsi bu! Kimliğim yok, dilim yok, en önemlisi param yok. Bunlarsız Beyrut`ta
yaşamak zor, biliyorum.
Beyrut`ta Kürtler, Ermeniler yaşıyorlar. Dillerini biliyorum. Ama, onlara da gidemiyorum.
Efendimin adamları peşime düşecek, beni arayacak, bundan eminim. Ama yardımcı olmak
için değil, ödürmek için. Çünkü yasaları çiğnemiş ve kaçmıştım. Zaten beni öldürmek için
uydurulan bahaneler yetersizdi, kaçmam da eklenince, ölümü hak etmiş oluyordum.
Benim efendim, Kunta Kinte`nin efendisi gibi yalnız ayağımı kesmekle yetinmeyecekti.
Bunu biliyordum. O halde tek başıma başımın çaresine bakmalıydım.
Asfalt yoldan şehir dışına doğru yürüyüşümü sürdürüyorum. Yoldan sadece arabalar
geçiyor, benim dışımda yaya yürüyen kimse yok; şehir dışındaki bir virajda deniz kıyısına
inmeye çalışıyorum. Ama taşlık bir alan olduğundan, inmekte zorlanıyorum. Bazen
kocaman taşların üzerinden atlıyor, bazende taşları tuta tuta iniyorum. Sonunda dalgaların
çarptığı bir taşın üzerine varıp oturuyorum.
Güneş artık batmak üzere, Beyrut`ta güneş bir başka batarmış meğer. Oturduğum yerden
güneşin batışını izliyorum; kıpkızıl bir balon gibi sudan bir metre yükseklikte duruyor.
Koskoca güneşin bu denli küçüldüğünü ilk olarak burada görüyorum ve denizin
büyüklüğü içinde güneşin eriyişini. Giderek bir ayna kadar küçülen güneş yok olunca
geriye kıpkızıl bir kuşak kalıyor.
Deniz kenarındaki taşın üzerinde uzunca bir zaman oturuyorum. Ve kıyıya vuran dalgaları
izliyorum. Dalga izleme ilgisini, cezaevinde kelebek adlı romanı okuduğumda edinmiştim.
Altı ay önce, yine Rio Djenerio`da Atlas okyanusunun kıyısında böyle uzun süre