ayetler_renkli

Dünyanın hiçbir yerinde, hiçbir tarihte, hiçbir örgütte, tarikkatta, dinde, mezhepte böyle
bir olayın yaşandığına inanmıyorum. Evliyim, onbir yıl cezaevinde kalmışım, eşim de
benim gibi Almanya´da, eşimle buluşmayacağım; papaz gibi yaşayıp hiç bir kadınla
ilişkide bulunmayacağım! Eşim tam bir kuldu. Ayetlere inanmıştı, benimle ilişki
kurmaktan korkuyordu. Mantığından nefret ediyordum, benim içinde artık meşru ile gayrı
meşru arasındaki ayrım kalkmıştı.
Herkesten önce Lübnan Kızılhaç´ın yatakhane bölümüne gelmiştim, ama benim dışımda
herkes uyumuş, bir ben uyuyamamıştım. George Orwell´in 1984 adlı kitabı aklıma geliyor
ve tam yaşadığım durumu anlatan kesik kesik cümleleri:´´Devrim öncesi yıllarda kalan
düşünce ve davranış biçimlerini yıkmaya başladık bile... Đnsanla insanın, kadınla erkeğin,
ana-babayla çocuğun arasındaki bağları kopardık. Artık kimse karısına, kocasına ya da
arkadaşına güvenmiyor...
´´Cinsel içgüdü yok edilecek...
´´Orgazm diye birşey olmayacak…
´´Partiye duyulan bağlılık dışında, hiç kimsede bağlılık duygusu olmayacak…
´´Ağbi´ye (bizde başkan) beslenen sevgiden başka sevgi görülmeyecek.
15 Agustos 1993 Beyrut
Bölüm: 5
Aydın özelliklerini taşıdığım gerekçesiyle eleştiriliyordum. Stalin, Çavusesko ve Apo gibi
proleter olmaktansa; bırakın aydın olmayı, maymun olmayı yeğlerim. Hiç olmazsa
kafesimde oynarken bana bakıp gülerler!
Sabah saat sekizde bir genç, uluslararası Kızılhaç komitesine gitmek için hazırlanmamı
söyledi. ‘Hazırım’ dedim. Dışarı çıkarak Kızılhaç`ın münübüsüne bindik. Genç adam,
`Hamra`ya gideceğiz` diyor. Hamra`nın hangi tarafta olduğunu bilmediğimden onun
yüzüne baktım ve bakışlarımla olur dedim... Arabamız hızla ilerliyor, ileride yıkık binalar
görünmeye başlamıştı. Biraz yaklaşınca binaların kurşunlanarak delik deşik ettiği
görülüyordu. Yüksek apartmanların duvarları elek gibi. Pencere camları yok, bazılarının
bir yanı çökmüş. Bazılarının duvarlarında kocaman delikler açılmış. Binaların bu hali,
buranın daha önce korkunç bir savaşa sahne olduğunu anlatıyordu. Harabeye dönmüş
mahallede yaşam belirtileri pencerelere çekilen naylon muşambalarla kendini
gösteriyordu.
Yıkık, çökük, delik-deşik binalarda insanlar yaşıyorlar. Camsız pencerele naylon çekilmiş.
Beyrut zenginlerinin evlerini, apartmanlarını bırakıp kaçtıklarını eskiden duyardım.
Demek ki doğruymuş, zenginler apartmanlarını bırakıp kaçınca; cam parası bulamayacak
kadar yoksul insanlar, zenginlerin apartmanlarına yerleşerek pencerelere naylon
çekmişler. Harabe mahalleyi geçerek trafik işaretlerinin olmadığı, onların yerine trafik
polislerinin görev yaptığı bir kavşakta yol değiştirerek kalabalık bir caddeye girdik. Hayli
ilerledikten sonra arabamız sola, küçük bir sokağa saptı. Kızılhaç işaretli beyaz bayrağı
görünce gitmek istediğimiz yere vardığımızı anlıyorum. Sekiz katlı binanın arka
cephesindeki garaja arabayla iniyoruz. Gençle birlikte binanın ön cephesindeki kapıdan
salona giriyoruz. Asansör kapısında biraz bekledikten sonra, gelen asansöre biniyoruz.
Gencin bastığı düğmenin karşısinda ``red croix`` kelimelerini okuyorum. Bunun Đngilizce
``Kızılhaç`` demek olduğunu anlıyorum, asansör bizi yedinci kata çıkarıyor. Küçük
salonda fotokopi, bilgisayar ve telefon santralı bulunuyor, odadaki zayıf, esmer bayan
oturmamız için yer gösteriyor, oturuyoruz. Genç durumumu anlatıyor `biz ilgilenemeyiz,
Birleşmiş Milletler bürosuna götürün`deniyor. Gençle birlikte Kızılhaç`tan ayrılarak
Birleşmiş Milletler bürosuna gidiyoruz. Đngilizce ve Arapça sorularla dolu iki sayfalık bir
kağıt tutuşturuyor elime, `bunu doldurun, iki gün sonra iki vesikalık fotoğrafınla
gel`diyor, gözlüklü adam. `Param, pasaportum, yatacak yerim yok`` diye anlatmaya
çalışıyorum. Adam müthiş ukala, dinlemek istemiyor. `Siz dediğimi yapın`` diyerek bize
kapıyı gösteriyor ve `Faddal` diyor. Bunun Arapça buyrun çıkın anlamını taşıdığını
biliyorum. Çıkmaktan başka yapacak bir şeyimiz olmadığını anlayınca çıkıyoruz. Kızılhaç