ayetler_renkli

aşkanım" dedim. "Serseri misiniz? Peki ne yaptınız?" diye soruyor, sesiz kalıyorum. Ve
sözlerini tamamlıyor: "Gidin Sevgat'ı sikin! Ondan sonra sikini kesin, bilmem neresine
koyun!" diye emir veriyor. Bunları biz akademi yönetimindeki komutanlara söylüyor,
çekip evine gidiyor. Bu bir talimattır, başka kullar olsa harfiyen yerine getirmek
zorundadırlar. Çünkü ulu önderimizin talimatlarını harfiyen uygulamamak, önderlik
çizgisini boşa çıkarmak, Türk özel savaşının uygulayıcısı olmaktı. Ve bunun karşılığı
ölümdür.
Yönetimdeki arkadaşlarla toplantı yapıyoruz. Cezaevi çıkışlı beş arkadaşız, yönetime tam
hakimiz. Cezaevinde itiraf yapan Ali Aksoy koaardinatör, biz yönetim görevlisiyiz. Zeki
Yılmaz, Ben, Resul ve Bilge. Bizim dışımızda ikisi bayan, beş kişi daha var. Tartışmamız
sırasında Bilge ile Ali Aksoy işkence yapılmasından yanaydılar. Çünkü ikiside tartışmanın
gereksiz olduğunu söylüyor, talimattan söz ediyorlardı. Bilge, konuyu tartışmaya devam
ettiğimizi görünce, partiden birşey anlamadığımızı söylüyordu. Çünkü ulu önderimiz, yani
ulusun kendisi talimat vermiş, biz ise o talimatı tartışıyorduk. Đşte cezaevi kişiliği buydu.
Tartışma esnasında şunu da anladım; cezaevlerinde ve polis soruşturmalarında işkence ile
uslananlar veya işkence ile "adam" olanlar yani yenilenler; insanlara işkence yapmaktan
yanaydılar. Đşkenceyle insanların doğru yola geleceğine, adamlaşacağına inanıyorlardı.
Fakat cezaevlerinde işkencelere ve işkencecilere boyun eğmeyenler, insanlara işkence
yapılmasına kesinlikle karşıydılar. Bilge ve Ali Aksoy´un direnme mekanizması poliste ve
cezaevi işkence hanelerınde kırılmıştı. Şimdi Sevgat´a işkence yapılarak, direnme
mekanizmasının kırılmasını istiyorlardı. Benim, Laz Zeki´nin ve Resul´un tavrını
bildiklerinden, söylemek istediklerini açıkça söylemiyor, talimata sığınıyorlardı.
Sonunda tartışmanın gereksizliğine inaninca:"Tamam sorumluğu ben üstleniyorum "deyip
cezaevine gittim. Ortada talimat var, uygulamazsam Astyages´in yöntemleri gelir,
uygulasam devrimciliğimi ve insanlığımı yitiririm. Yolda konu üzerinde düşünmek
cezaevi kapısına kadar gittim, nöbetçiler beni görünce hazırol vaziyette geçtiler,
düşüncelerimden sıyrılarak:"Abdulrahman´ın kapısını açın !"diye sert bir emir verdim.
Kapı açılınca içeri girip kapıyı kapattım. Abdulrahman beni görünce ayağa kalkarak put
gibi durdu. Daha öncede sorusturmaya alınan Abdulrahman´ın korktuğu her halinden belli
oluyordu. Ama beni tanıyor, işkence ve vahşetle ilgili kitaplarımı okumuş, işkence
yapmayacağımi biliyordu. Kendisine:"Otur Abdulrahman"diyorum, hazırolu bozmuyor,
göğsü öne doğru fırlamış, elleri yanlarına bitişik, dik, sabit gözlerle bana bakıyordu.
Oturduktan sonra onu da oturttuyorum.
"Bak Abdulrahman, parti evliliği yasaklamış, sen ise bir yasağı çiğniyorsun"diyorum.
"Komutanım, biliyorum" diyor.
"Bildiğin halde niye yapıyorsun?"
"Mecbur kaldığımdan"
"Neden mecbur kaldığını öğrenmek istiyorum?"
"Komutanım, şimdiye kadar kimseye anlatmadım, seni tanıyor ve kendime güvendiğim
kadar sana güveniyorum, anlatacagim: Emine hastadır, Beyrut'a doktora gitmiş. Doktor,
evlenmezse ölür teshişini koymuş, o da durumu bana anlattı, benimle evlenmek istediğini
açıkladı."
Bunları çok etkileyici, içten gelen acı bir dille anlatınca, gülümsüyorum:
"Yani bir yurtseverin kızının hayatini kurtarmak için kendini fedamı etmek istiyorsun?"
dediğimde o da gülümsedi. Mizahi sevdiğimi biliyor, anlatıklarına inanmadığımı bildiği
halde
"Evet komutanım kızın hayatını kurtarmak istiyorum" dedi.
Onunla resmi ideolojinin dili ve mantığı ile konuşmuyor, gerçeklerin diliyle anlatıyordum:
"Abdurrahman, ben onüç yıldan beri evliyim, oniki yıldır eşimle buluşamadım. Evliliğe
karşı değilim. Seni savaşa gönderiyoruz, orada evliliği sürdürmek zordur. Emine'yi
kendinle dolaştıramazsın. Gerçek budur, bu gerçeği görmeye çalış. Emine ile evlenip evde