ayetler_renkli

Onaltı gün sonra serbest bıraktılar gelinimi "Sen örgüt liderisin, örgütten kim yanına
geliyor? " diye sormuşlar. Gelinim sorularına yanıt bile vermemiş. Bırakıldıktan sonra
kardeşin Hasan`la sık sık konuşurlardı. Bende gizli konuşmalarını merak ediyordum ama
bana birşey anlatmazlardı. Gelinim geceleri tek başına bu odada yatar, kapıyı kilitlerdi.
Bir sabah geç saate kadar kapı açılmadı.
Oysa sabahları erken kalkardı."Ne oldu buna, hala yatıyor mu? " dedim kardeşin
Ömer`e:"çağırayım " dedi. Kapısını iki üç kez çaldı, ses çıkmayınca korktum. Gelinim
intihar etti diye düşündüm. Hasan`ı çağırdık, üçümüz birlikte bahçeye çıktık, pencereden
odaya bakacaktık. Tül perde çekili, pencere kapalıydı. Camı kırdıktan sonra içeri baktı,
gelinim yoktu. Hasan kapıyı açınca odaya girdim; gardrobu açtım. Terlileri, topuklu
ayakkabıları duruyordu, spor ayakkabıları yoktu. Sandığını açtım, giysileri sandıktaydı.
Daha ben birşey söylemeden kardeşin Hasan "gitmiş" dedi. "Nereye gitmiş" dedim
kızgınlıkla kardeşine. "Nereye gidecek? Savaşa, savaşa ana" dedi, gülerek. Anladımki bu
şeytanın haberi vardı. "Seni gidi şeytan seni, demekki benden gizli bunu konuşuyordunuz
ha?" dedim. Ama Hasan haberi yokmuş gibi davrandı. Sonra babanla diğer kardeşlerin
haberi öğrendiler, hepimiz büyük salona geçtik, oturduk başımızı önümüze eğmiş
düşünüyorduk. Hiç kimse tek bir kelime konuşmuyor, salona tam bir sessizlik hakimdi.
Gelinim başka birisine kaçmadığına eminim. Ama bunu köylülere nasıl anlatacağız? Bir
bunu düşünüyorum, bir de devlet duyarsa, bizi soruşturmaya alırlarsa nasıl ifade vereceğiz
diyorum. Nitekim Hasan da bu konuyu düşünmüş olacak ki: "Tamam gerillaların yanına
gitmiş, fazla düşünmenin gereği yok, biraz sonra köylüler duyar, devlete haber sızdıran
olursa, nereye gittiğini öğrenmeye çalışırlar. Polise veya jandarmaya nasıl ifade
vereceğimiz konuşunda düşünelim" dedi. Hemen birgün önceki yer sallantısı aklıma geldi.
Birgün önce hafif bir deprem olmuştu. Hasan`a dedimki: "Askerler gelip sorarlarsa; dün
deprem oldu, gelinime sen namaz kılmıyorsun bunun için deprem oldu, diyerek kızdım,
ikimiz kavga ettik sabahleyin baktık ki evde yok, diyelim," dedim. Hasan ifademe güldü,
beğendi. Herkes "mantıklıdır" dedi. Dağıldık. Yengelerinin gitmesi oğullarımın umurunda
bile değildi, bana bakıp gülüyorlardı. Benle baban çok üzülüyor, başımıza gelmiş en
büyük felaket olarak değerlendiriyorduk.
Hasan ve diğer kardeşlerin dışarıya çıktılar, baban bahçeye gitti oturup düşünmeye
başladı. Bende gelinimin bu odasına girdim. Eşyalarını, giysilerini tek tek saydım.
Yıllarca bu işi yaptığımdan hepsini tanıyordum, düğme sayılarını bile biliyordum. Spor
ayakkabısı, pantolonu, iç çamaşırları, bir gömleği, montusu yoktu. Bir de senin ona
yolladığın mektupları almıştı, bize her zaman okuduğu mektupları.
Gelinimin gidişi böyle oldu. Gidiş o gidiş. Nerededir, dağda mı, şehirde mi, yurt içinde
mi, yurt dışında mı allah bilir! Her akşam televizyon izlemeye başladık. Eskiden böyle bir
alışkanlığım yoktu. Nerde olay olmuş, kaç kişi ölmüş? Ölenlerin arasında bayan var mı,
diye merak ediyor, ölü haberleri verildi mi, yüreğim ağzıma geliyordu. Ben TV`nin
dilinden anlamam, baban bana tercüme ediyordu. Bazen ölü kızların resimlerini, daha
doğrusu cesetlerini gösterdiğinde, babanla ikimiz televizyona sokulur, ölünün saçlarına
gözlerine bakardık, ama fotoğraf çabuk geçerdi, bir sonraki akşamı beklerdik. Haberler
başlar başlamaz yüreğim güm güm atar, nefes alışlarım hızlanır, gözlerim ekrana takılır,
sanki kalbimin yanına saatli bir bomba konulmuşcasına saatin sesini ve tiktaklarını
duyardım. Haberlerde gelinimin ismi veya resmi geçecek olsa bu saatli bomba kesinlikle
patlardı. Her gece bu heyecanı yaşardım. Babanda aynısı.
Sonra sıra kardeşin Ömer`e geldi. Elaziğ`da inşaat mühendisliği okuyordu. Sen evdeyken
henüz ilk okula gidiyordu. Đnce uzun boylu zayıftı. Ama çok zekiydi Ömer.
Cezaevindeyken bir kez görüşmene gelmişti. O zaman henüz üniversitede ilk yılıydı.
Kendisiyle olan konuşmalarından çok etkilenmişti. Zaten eve geldiğinde bambaşka bir
Ömer olmuştu. Buna rağmen, okuyacağını, mühendis olacağını umuyordum. Ama
araştırdım, arkadaşlarından sordum, Ömer Elazığ`da değildi, üniversiteyi bırakmıştı. Bize
bir kağıt geldi, o kağıtta devamsızlıktan sınıfta kalacağı yazdığı söylendi.
Gitti Ömer`im."Dersim`de dağa çıkmış, devlete karşı savaşıyor, " diyorlar. Halbuki