ayetler_renkli

"Tamam, benim hatalarım var, ama işler senin bildiğin gibi değil" dedi. Ve ağladı. Đlk
olarak onun ağladığını görüyorum. Diyarbakır zindanının zulüm firtınasında bir abide gibi
dik durmayı başaran, işkence altında asla ağlamayan bu kadının, burada ağlaması beni
şaşırttı. "Duygusal davranma! En büyük hatalarından biri, Hamili merkezden düştü diye,
onunla ilişkini kesip Şener'le nişanlanman oldu" dedim. "Sorun bu değil dedi, buraya yeni
geldin sana hiçbirşey anlatmam, herşeyi kendin gör ve öğren" dedi. Ayrıldık
Konuşmalarımızın tümü bunlardı. Daha sonra Sakine ile ulu önderimize karşı komplo
düzenleme toplantısı yaptığımı öğrenecektim. Ulu önderimiz iki kişinin yanyana gelip
konuşmasından neden korkuyordu? Bizim partimizde böyle birşeyin olacağına
inanmazdım. Tabi, sonradan ulu önderimizin, çok büyük suçlar işleyen ve bu suçların
açığa çıkmasından korkan kişilerin psikolojisine kapıldığını öğreneceğim.
Takımda arkadaşlarımla tanıştıktan sonra büroşürün tümünü okuyorum; yüzde sekseni
yalan diyorum kendi kendime. Yazılanlara inanmıyorum. Çünkü cezaevini en iyi ben
biliyorum, büroşürü yazanlar değil. M.Şener direnirken bu büroşürü yazanların çoğu,
canını kurtarmak için işkencecilere yalvarıyordu. Önceden ajan olan birine, üç yıl
Diyarbakır sopaları, zincirleri, copları atılamaz. Önceden ajan olan biri 44 gün ölüm
orucuna dayanamaz, diyorum. Çok sonraları anlıyorum ki, çarpıtılmak istenen bir tarih
var. Tarihi yazanlar, tarihin ırzına geçenler tarafından yargılanıyorlardı. Benim yaşadığım
gerçekler, burada gerçek değildi.
Burada 2+2=4 değil, 5 eder deniliyordu. Cezaevi teslimiyetçileri ve itirafçıları, bir
diktatöre dalkavuk olmak zorunda kalmış bir kaç kişi, Mahsun Korkmaz akademisi gibi
kutsal bir yerde, bir büroşür yazmışlar, ulu önderimiz bu büroşürü onaylamış. Bu mu
doğru, yoksa yaşadıklarım ve gördüklerim mi? Elbette önderlik ne söylerse, o doğrudur!
Çünkü önderlik bir kurumdur ve bir ulusu temsil ediyor! Bu ulus yanılmaz, bütün ulus
yalan söylemez! Resmi ideoloji böyle buyuruyor. Kaldığım takımda arkadaşlarla
konuşmaya başlıyorum. Mücadeleye yeni katılanlar var. Birkaç yıllık olanlar var.
Avrupa'dan gelenler var. Kürdistan ve Türkiye'nin çesitli ilerinden gelenler var. Hemen
hemen hepsi önderlikten söz ederken, bir tanrıdan söz eder gibiler. Ders programına
bakıyorum, baştan sona önderlik ile ilgili; önderliğin yaşamı, stratejik ve taktik önderlik,
önderliğin vuruş tarzı ve çalışma tarzı, önderliğe karşı gelişen tasfiyecilik, parti tarihi (Bu
ders önderliğin yaşam öyküsüdür.) Önderliğin ocak çözümlemeleri, mart, nisan-mayıs,
hazıran-temuz, ağustos-eylül, ekim-kasım, aralık çözümlemeleri. Önderliğin 86, 87, 88,
89, 90 çözümlemeleri. (11)
Biz cezeevinden çıkanlar buna yabancıyız. Yani böyle bir önderliğe yabancıyız.
Dışardakiler de partiye yabancı. Çünkü parti denilince, onlar önderliği (Apo'yu)
anlıyorlar. Onlara böyle kavratılmış. Biz ise "önderlik" denilince partiyi anlıyoruz. Bir
gerilla: "Cezaevinden çıkan arkadaşların yaşam tarzı, partinin yaşam tarzına benzemiyor"
diyor "Nasıl benzemiyor? Biraz açıklar mısın?" diyorum. "Örneğin önderliğe karşı
yaklaşımları çok kötü" diyor. "Nasıl yaklaşıyorlar?" diye soruyorum; "Sanki önderlik
arkadaşlarıymış gibi karşısında konuşuyorlar. Konuşurken el kol hareketleri yapıyorlar,
önderlik onları derste ayağa kaldırdığında, kendilerine 'otur' denilmeden oturuyorlar,
önderliğin yanında çok konuşuyorlar, bazıları önderlikle tartışmaya kalkıyor. Bu PKK'nin
uslubu değil, düşmanın uslubudur" diyor. Evet söylediklerini çok iyi anlıyorum. Ama size
devrimciliği, particiliği yanlış kavratmışlar. Abdullah yoldaş, bizim arkadaşımızdır. El kol
hareketleri konuşmayı güçlendirir. Abdullah arkadaşta konuşurken, el kol hareketleri,
hatta kaş göz hareketleri yapmıyor mu? Ona serbest olan, bize niye yasak olsun? Bir insan
derse kaldırıldı mı, gerekenleri söyledikten sonra oturmasında sakınca yoktur. Hatta ayağa
kalkmasına da gerek yoktur. Abdullah arkadaşla tartışmak ya da yanında konuşmak niye
kötü olsun? Abdullah arkadaş günlerce konuşunca iyi de, cezaevinden çıkan arkadaşlar
konuşunca, neden düşmanın uslubu olsun, demek geçiyor içimden. Ama bunu söylemenin
gereksizliğini hissettiğimden susuyorum.
Resmi ideoloji ona öyle buyurmuş ve buyruk tartışılmazdır. Tanrı buyurur, kul "amin"