ayetler_renkli

önderimiz bu görüşmemizde M.Şener olayı ile ilgili kısaca bilgi verdikten sonra
"akademide hazırlanmış bir büroşür var, çok önemlidir, gittiğinde okursun dedi.
"Gittiğimde okurum, içerdeki hatalarını burada da sürdürmüştür "dediğimde bana ters ters
baktı ama, birşey demedi. Yemek yedikten sonra Belgrad´tan birlikte geldiğim Rojbin
arkadaşla kurye eşliğinde akademiye yolladık.
Yaklaşık bir saat sonra akademi yönetiminin binasına vardık. Tarifsiz bir sevinç bu! On
bir yıl sonra yoldaşlarıma kavuşmak! Cezaevine girdiğimde küçük bir grup olan parti,
şimdi binlerce üyeye kavuşmuştu. Askeri akademi kurulmuş, herkesin üzerine askeri
üniforma, ellerinde otomotik silahlar. Bütün bunlar mücadele demekti, özgürlük demekti!
Benim için bundan daha büyük bir mutluluk olamazdı. Akademi yönetiminin binasına
girince; yedi sekiz kişinin içeride oturduklarını gördüm. Bazılarını cezaevinden
tanıyordum, bazıları yabancıydı. Ayağa kalktılar, el sıkıştık "hoş geldiniz " dediler.
Oturduk. Hiçkimse konuşmuyor, soğuk davranılıyordu. Daha sonra akademi yönetiminde
görevli olan eşim geldi. Onunda "hoş geldin" i soğuktu. Kendi kendime ne oldu, bir hata
mı yapıldı? Arkadaşlarımın soğuk davranmalarının nedeni üzerinde düşünmeye
koyuldum. Ardından disiplin askerliğin gereğidir diye düşünüp rahatlamaya çalıştım.
Dr. Baran diğer komutanlara "bölükleri iştimaya çağırın arkadaşlara tören
düzenliyeceğiz," diyor. Komutanlar dışarı çıkınca, bölükler az sonra içtima alanında
sıralar halinde diziliyorlar. Dr. Baran önde, biz kız arkadaşla ardından yürüyoruz. Sırayla
arkadaşların elini sıkıyoruz, sonra taburun önüne geçiyoruz. Dr. Baran kısa bir konuşma
yapmamı istiyor. "Arkadaşlar yokuştan tepeye çıkarken çok zorlandım. Şu anda doğru
dürüst soluk alamıyorum. Mücadeleyi bu aşamaya getirdiniz, halkımın sesini bütün
dünyaya duyurduğunuz için sizlere saygı duyuyorum" dedim. Sonradan öğreniyorum ki,
bu konuşmam resmi söyleme ve ideolojiye tam zıt bir konuşmaymış. Önderliğin
yüceliğınden söz etmemişim, onun çizgisine bağlı kalacağımı belirtmemişim. Her türlü
tasfiyeciliğe karşı, kanımın son damlasına kadar önderlik çizgisinde yürüyeceğimi
vurgulamamışım. Parti önderliğinin beni yarattığını, bana güç verdiğini söylemeyi
unutmuşum. Đşin en kötüsü parti önderliğine saygı duyuyorum demem gerekirken "kıçını
yerden kaldıramayan "gerilla adaylarına saygı duyuyorum demişim. Bu konuşmam PKK
uslubuna aykırı olarak değerlendiriyor ve "cezaevi kişiliği işte böyledir "deniliyor.
Tekrar akademi yönetimi binasına gidiyoruz. Giyinmemiz için bize askeri elbise veriliyor.
Cezaevinde iken direnişlere katılmayan, silahıyla gidip Mardin’de polise teslim olan
Derikli Mecit Gümüş´ün akademi yönetiminde komutan olduğunu görünce; içerdeki
durumu bilinmiyor herhalde diye düşünüyorum. Oturduğumuz bölüme arasıra eşim girip
çıkıyor. Bir yabancı gibi davranıyor; sanki beni hiç görmemiş,´tanımamış, konuşmamış,
sanki benim okul arkadaşım, hayat arkadaşım, yoldaşım, hapishane arkadaşım değilmiş
gibi. Bana hiçbirşey sormuyor. Askeri kural, resmiyet olur da, bu kadar olmaz diye
düşünüyorum. Düşünebiliyor musunuz? Onbir yıl eşinizi görmüyorsunuz, sonra
karşılaşıyorsunuz ve eşiniz sizle konuşmuyor! Ne zaman cezaevinden çıktın? Ailemizi
gördün mü, demiyor.
Yönetim binasında iki arkadaşla sohbet ediyorum. Alışkanlık gereği, ayak ayak üstüne
atmıştım. Bu durumu gören eşim "indir ayağını! Niye ayak ayak üstüne atıyorsun?
Kendini önderlik mi sanıyorsun," diyerek bana bağırıyor. Diğerleri duvar gibi. Halbuki
burası askeri bir akademinin yönetimi, ayak ayak üstüne atılıp oturulmaz dese, saygıyla
karşılar ayağımı indiririm."Sen kendini önderlik mi sanıyorsun "sözünden, burada ancak
ulu önderimizin ayak ayak üstüne atıp oturabileceğini, onun dışında böyle bir harekette
bulunan kişinin, kendini önderlik yerine koymak istediğini, bunun sonucunun veya
akibetinin ne olduğunu anlıyor ve hemen ayağımı indiriyorum.
M.Şener'le ilgili büroşürü istiyorum. Veriyorlar. Hazırlayanların isimlerine göz atıyorum.
Herkes kod ismini değil, asıl ismini kulanmış. Ulu önderimizi öven, başkalarını ajan
olarak damgalayan yazılar dışında kimsenin kendi ismiyle yazı yazamıyacağını sonradan
öğreniyorum. Büroşüre imza atanların çoğunluğunu tanıyorum, onüç isim sayıyorum.
Bunların dördü dışında cezaevinde kimi itirafcılık yapmış, kimi gönüllü polise teslim