ayetler_renkli

Doğu Perinçek'ten öğrendim.
M. Şener'i çok yakından tanıyordum. Diyarbakır cezaevinde sekiz yıl birlikte yatmıştık.
Her konuda anlaştığım biri değildi. Bir çok konuda zıt anlayışlarımız vardı. 1984 yılında
cezaevindeki büyük barikat direnişinin ortasında, işkenceye dayanmayarak bize elbise
giydirtmede rol oynamıştı. Bu yüzden içerdeki örgüt kararıyla ilişkileri bir süre askıya
alınmıştı. Hoşuma gitmeyen bazı özelikleri vardı. Önderimize güvenim tam olduğundan
Şener hakkında söyledikleri kafamı kurcalıyordu. Uzun süre kaldığım cezaevlerinde, Türk
devletini çok yakından tanımış, deney ve tecrübe sahibi olmuştum. Đçerde okuma firsatı
bulabildiğimden; tarih, edebiyat, felsefe, pisikoloji, sosyoloji konularını incelemiştim;
ufkum genişlemişti. Mücadeleye önemli katkılar yapacağıma inanıyordum. Önderimize de
çok güveniyordum. Ona muhalefet etmek aklımın ucundan geçmiyordu. Kendisini bir
önder olarak kabul etmiştim. Ama "ulu " kelimesini ona yakıştırmıyordum. Ayrıca yurt
dışına çıkarken Şener'in 12 Eylülden önce ajan olduğuna inanmıyordum, iyi olmayan bazı
özeliklerinin olduğunu biliyor, cezaevinden tahliye olduktan sonra devletle ilişkiye
geçmesinden kuşkulanıyordum. Bu düşüncelerle 1991 mayısında Yunanistan'a geçtim.
Atina'da kaldığım bir haftalık sürede, cezaevinden tahliye olanlara karşı bir antipatinin
olduğunu sezdim. Bize, "siz partiye yabancısınız " diyorlardı. Ben de "olabilir uzun
süre(4) içerde kaldık, dışarda büyük gelişmeler oldu, parti büyümüş, biz geri kalmış
olabiliriz" diyordum.
Bir hafta sonra Şam'a gittim. Önderimiz, kaldığımız eve, uzun boylu, iyi giyimli, kültürlü
güzel bir bayanla bizi ziyaret etmeye geldi. O, kaldığımız eve girmeden, kapıyı açan biri
heyecanlı, korkulu bir sesle, "başkan geliyor" dedi. Odada dokuz kişi oturuyorduk; henüz
önderimiz içeri girmemiş ama herkes hazırol vaziyetine geçerek soluğunu tutmuştu. Bu
normal bir hazırol vaziyetinden ziyade, Diyarbakır cezaevinde teslimiyetçilerin kaldığı
koğuşlara, işkenceci Yüzbaşı Esat Oktay'ın koğuşa girdiğindeki hazırol vaziyetine
benziyordu. Duruma bakıp şaşırıyorum. Çaresiz bende ortama uyuyorum. Ama hoşuma
gitmiyor; cezaevinde kurallara uydurulmuş teslimiyetçi bir tutuklu psikolojisine
kapılıyorum.
Nihayet önderimiz içeri giriyor, öpüşüyoruz. Bir koltuğa oturduktan sonra, ben de
oturuyorum. Gerçekten kendisine saygı duyuyorum. Kendisini Amircal Cabral, Kastro ve
Ho She Min gibi bir lider olarak görüyorum. Bu yüzden kendisi oturduktan sonra
oturuyorum. Ben oturunca diğer arkadaşların oturmadıklarını, tuhaf tuhaf bana
baktıklarını görüyorum. Hemen orada benim dışımdakilerin önderimizi bir önder gibi
değilde, bir tanrı gibi gördüklerini, tanrının huzurunda kulun oturamayacağını ve partiye
yabancılaşmanın ne demek olduğunu anlıyorum! Kalkıp hazırol vaziyete geçmeyi
düşünüyorum. Kalkmaya yeltendiğimde "otur otur, birşey olmaz" diyor önderimiz.
Ardından diğerlerine sert bir ses tonuyla "oturun!" diyor. Ama hepsi heykel gibi,
suratlarına baktığımda herbiri birer mumya. Sadece oynayan gözleri ölü olmadıklarının
belirtisi.
Ulu önderimizin emrini almadan oturmam, resmen ona muhalefet etmekti. Bunun anlamı
"ben kul değilim, seni de tanrı olarak kabul etmiyorum"demekti. Hareketimin anlamı
buydu. Ben bunun bilincinde değildim. Ama o biliyordu, çok saygılı ve doğal
davranmıştım. Ama insanların tanrılaştırılması düşüncesine kesinlikle karşıydım.
Sosyalizmin yıkılmasının bir nedeninin bu olduğunu düşünüyordum; konuyla ilgili detaylı
araştırmam olmuştu. Bartın cezaevindeyken Özgür Halk dergisinin benimle yaptığı bir
ropörtajda düşüncelerimi açıkça anlatmıştım: "Sosyalizmi yıkıntıya götüren nedenlerden
biri, kişilerin ilahlaştırılmasıydı" demiştim. Şimdi ilahın kendisiyle karşılaşınca, acaba
ropörtajımı okuyunca ne kadar kızmış diye düşünüyordum. Ropörtajda "bir toplum ne
kadar zayıf ve düşürülmüşse, toplum orada güçlü bir kişiye sığınır. Mısır köleleri
fravunların yüceliğini göstermek için, yüksek pramitler dikip kendilerini cüceleştirdiler.
Halklar güç sahibi oldukça kişilerin yüceltilmesi gereksizleşir" demiştim. Bu satırları
yazdığımda ulu önderimizi eleşirdiğimin bilincinde değildim. Çünkü kendini
tanrılaştırdığını bilmiyordum. Daha doğrusu bu satırları yazarken Stalin'in konumunu
kastetmiştim. Ulu önderimizin tanrılaşmada Stalin'i geçtiğini yeni görüyordum. Ulu