ayetler_renkli

cezaevi konfaransının yapıldıgi çadıra kadar gidiyor. Sanki diyarbakır cezaevinin tecrit
salonunda işkenceye alınmış gibi bağırıyorum.
Ağrı; cop ağrısı, saz sapı ağrısı, demir sandalye ayağınin ağrısı, balta sapı ağrısı, içine
demir çubuk konulmuş hortum ağrısına benziyor. Bütün ağrılarımı tanırım. Ağrıdan
ziyade yanmadır bu. Ama odun ateşi, çakmak, kibrit, mum yakmasından ziyade kaynak
makinasi yakması gibi bir yangı bu. Veya sanki büyük bir taşı erkeklik organıma
bağlamışlar, aşağı doğru çekiliyorcasına bir ağrı. Çadıra geri döndüğümde bağırtılarımı
duyan arkadaşlar:´Hastahanede takılan hortumdan dolayı zedelenme var onun için ağrıyor'
dediler. Sidik gelmiyor diyorum kimse birşey anlamıyor, biraz yerde kıvranınca tekrar
kalkıp tuvalete gidiyorum. Yine kaynak makinasının yangısı. Yine erkeklik organıma bir
topac gibi bağlanmış taş, yine gücüm yettiğince bağırıyorum. Geri dönüyorum çadıra.
Karnım davul gibi sişmiş; ayakta duramıyor, oturamıyor, yerde kıvranarak bağırıyordum.
"Beni hastahaneye kaldırın, dayanamıyorum. Diyarbakır işkencelerinin acısı gibi acı
duyuyorum."
Çadırımızın ispiyoncusu Rubar, durumumu yönetime bildirince bir süre sonra eşim geldi.
Vücudum ter içinde sırıldıklam, yerde kıvranıp bağarıyorum. Uzaktan yerde yatan bir ite
bakar gibi bana bakan eşim: "Nedir, kendini yere atmışsın? Kalk, otur!" diye bağırdı bana.
"Biraz yakına geli anlatayım" dediğimde "Ne anlatacaksın?" deyip çadırdan çıktı.
Akademi yönetimine "Bir şeyi yok" diye rapor verdiğini biliyorum. Çünkü beni dinleme
zahmetinde bile katlanmadı. Ona göre cezaevi konferansına katılmak istemediğimden
kendimi yere atmıştım. Resmi ideolojinin tesbiti buydu. Đki gün geceli gündüzlü, Beka'nin
taşları arasında bir çakal gibi uludum, kendimi yerden yere vurdum. Tuvalete cıkamamam
benim için ölümcül bir dertti ve düşüncelerimin polisi konumunda olan eşimin vicdanı ve
yüreği Beka'nin taşları gibi sertti. Tuvalete çıkamayışımın ikinci günü, çadıra Suriye
Kürtlerinden bir doktor geldi. Selim Çürükkaya olduğumu biliyordu. Beni muayene
etikten sonra alay eder gibi gizliden elime bir vitamin hapı tutuşturdu. Yüzüne
tükürecektim ama kendimi tutum ve hapı fırlattım.
O gece bağırmalarım giderek artınca akademi doktoru Nasır çadıra geldi. Bir ağrı kesici
iğne yaptı, kardeşim Sait’le Çukurova'da aynı okulda okuduklarını söyledi. Karnımın çok
sişkin olduğunu görünce: "Hastahaneye kaldırmazlarsa, sidik torbası patlar" dedikten
sonra yönetime doğru gitti. Nasır'ın üç ay sonra bana anlatığına göre doktor Baran'a gitmiş
"Selimi hastahaneye kaldırmazsanız ölür, sorumluluğunu ben üstlenmem" dediğinde
gebersin" demiş Baran. Aynı sözü Ferhan Güllü için de kullanmış.
Yönetimin beni hastahaneye kaldırmayacağını anlayınca, gece yarısı Ferhan Güllü ve iki
arkadaşa: "Gelin beni su yönetime götürün, ben o şerefsize ne söyleyeceğimi bilirim"
dedim.
O gece Bar Elis'a götürüldüm, hastahanede erkeklik organıma hortum takılarak ikibuçuk
litredan fazla su alındı, yeniden dünyaya gelmiş gibi sevindim. Bir gün sonra
konumlandığım çadırın kapısına gelen eşim sırıtarak "geçmiş olsun" deyince, Beka'nin
taşları gibi duyarsızdım. Burada sözümü kesen Roza: "Bütün bunların nedenini anladığın
gün, benim neden buraya konulduğumu anlarsın, rapor yazmaya gerek duymuyorum ne
yaparsaniz yapın" dedi. Roza'nın bu esrarengiz cümlelerinin anlamını o zaman tam olarak
bilmiyordum. Son olarak yakalandığımda, benimle birlikte Bekaa’daki cezaevinde tutuklu
olan ulu önderimizin kuryesi Fevzi'den öğrendim gerçeği.
Roza'yi hiç bir zaman unutamam. Diyarbakır vahşetinde pişen cesaretime rağmen onun
yanında cesaretsizdim. Özgürlük timsali kömür gözlü Roza, seni unutmadığımı, cesaretsiz
ve alçak biri olmadığımı bilesin diye, bu satırlarla seni geleceğe aktarıyorum. Ölü müsün
sağ mısın bilemiyorum. Fakat bu kayıtlarla seni ölümsüzleştirmek istiyorum. Roza ile
konuşmamızdan üç gün sonra nöbetçiler; Roza'nın ölüm orucu haberini getirdiler. Zaten
Şam'da daha önce bileklerini kesmiş, ölümden kurtulmuştu. Bu kızın bildiği önemli şeyler
üzerine düşünmeye çalışıyordum. Ali Aksoy "gebersin!" dedi. Türkiye ve Kürdistan
cezaevlerinde ölüm oruçları ve açlık grevlerine başladığımızda savcıların ve cezaevi
müdürlerinin kullandıkları "gebersinler" sözünü şimdi arkadaşım kullanıyordu.