ayetler_renkli

eynidir. O gitti mi, herşey gider. Herşey gideceğine, önderliğin, dolayısiyla ulusun
selameti için, üç beş kişinin hatta ilerde üç-beş milyon kişinin gitmesi önemli değildir.
Önemli olan önderliktir. Yani önemli olan benim.
Osmanlı padişahları önderliği güvence altına almak için neler yaptılar, bilmiyor musunuz?
Nereden bileceksiniz! Önderliğin esasları vardır, padişahlar o kadar ahmak mıydı?
Sanmıyorum. Adamlar iktidarı güvenceye almak için, erkek evlatlarının hepsini
boğdurdular. Hatta Fatih Sultan Mehmet bunun için kanun çıkardı. Padişahlar bu
tedbirlere baş vurmasalardı, imparatorluk 722 yıl yaşar mıydı? Yaşamazdı. Padişahlar
oğullarını, kendilerine muhalif olabileceklerini göz önünde bulundurarak boğdurdular.
Muhalefet gerekli değil, padişah diktatördür, bunun için padişaha karşı potansiyel bir
muhalefet daima vardır. Fakat bu potansiyel muhalefete önderlik yapacak kişi yoktur.
Kitleler sıradan kişilerin peşine takılmazlar. Ama bir padişahın oğlu kolaylıkla hazır,
kendini bekleyen potansiyel muhalefeti peşine takabilir. Đşte Osmanlı padişahları,
oğullarını bu melun muhalefetin aleti olmasınlar diye boğduruyorlardı. Önderliğin
selameti için bu gerekliydi. Eğer önderliğin, bir ulusun başı ve kalbi olduğuna inanıyorsak
bu böyledir. Baş ve kalp gittikten sonra ortada gövde kalır. Gövde ne ise yarar? Hiç! Bir
çukura atılır, üstü toprakla örtülür. Türk rejiminin dediği gibi `Kürt ulusunu toprağa
gömdük, üstünü betonladık.` tekrar böyle olmasını istiyor musunuz? Hayır! O halde
önderliğin ebediyen korunması için, benim iyi yaşamam için herşey mubahtır.
Bırakın makyaveliyi, felsefeyi, bilmem hümanizmi! Ben ne yapıyorum? Kitlelerin
tanıdığı, halk ve kamuoyunun adını duyduğu, şu veya bu oranda yetenekleri olan, savaşan,
düşünce üretebilen, dört dörtlük kuzu olmayan kişilerin, şimdi olmazsa ilerde bana karşı
olabileceğini, zaten var olan, mevcut potansiyel muhalefetin başına geçebileceğini veya
bu muhalefetin aleti olabileceğini düşünüyorum. Korkum bundandır. Bu yüzden onları
sırasıyla, birer birer ortadan kaldırıyorum. Kimseye de güvenmiyorum, çünkü lafta bana
bağlı olduklarını söylerler ama pratikte muhaliftirler. Görünümde bana bağlılar, gerçekte
öyle değiller. Ben bunu biliyorum. Bir ayağım kaysa veya allah esirgesin ölsem, en bağlı
olanlardan biri önce fotoğraflarımı yırtar, heykellerimi yıkar, ardından başa geçip halay
çeker.
Ben bunları dünden görüyorum. 30 yıllık ömrümü boşuna mı harcadım? Yanılıyorsunuz.
Adamlarımin hepsi gafil, ama ben gerçekçiyim. Benim dışımda kitlelerin kimseyi
tanımaması için kurallar koydum. Ama uymadılar, isimleri ünlendi, tanındılar. Bunu
çekemem işte! Üne kavuşmaya yönlenen cezasını çekecek, kabahat bende mi? Hayır!
Baştan beri kimin kim olduğu, ölümü, sağ mı, var mı yok mu, belli olmamalı. Benim
dışımda kimsenin kimliği, ismi cismi, kişiliği olmayacak demedim mi? Baki Karer, Haki
yoldaşın durumundan ötürü Kürt halkı tarafından tanındı; sayıldı sevildi. Baktım
olmuyor:`Adını değiştir` dedim, değiştirmesi gerekiyordu. Süleyman adını koyduk ama,
Süleyman bir türlü Baki`yi kitlelerin kafasından silemiyordu. Ne yapayım? Önderliğin
gereklerini yapmayacak mıyım yani? Bunu benden istemeye hakkınız yok. Bizim
ilişkimiz vardır, bizden dolayı tanındı; onda önderlik yetenekleri de mevcuttu.
Daha 12 Eylül öncesi bizim Cuma ile Kemal Pir `onu boğalım` dediler, engel oldum.
Bana karşı muhalefet etmeye yatkındı. Osmanlılar, oğullarına güvenmiyorlardı, ben
karıma mı güvenecektim? Semir vardı, Çetin miydi adı? Müthiş bir demagogtu. En
güvendiğim adamları kafaya almıştı, sözde kongreyi boşa çıkarıp beni alt edecek, ondan
sonra herşey elimden gidecekti. Meşhur lafazan, Troçki gibi bir adamdı. Yani ulusun
selameti için bunun şey edilmesi o kadar önemli değildi. Hüseyin Yıldırım, üç gün
cezaevinde kalmış, burada bizim karşımızda titriyordu. Belki bir şey arar diye Avrupa`ya
gönderdik. Orada basit bir sözcülük, evet basit bir sözcülük görevi verdik; bir baktım ki, o
benden daha çok tanınmaya başlandı. Koskocaman bir önderlik, ne idüyü belirsiz birisinin
gölgesinde kalır mı? Üstelik arkadaşlar diyorlar ki; cezaevinde dayak yemeden teslim
oldu. Bu önemli değil mi, size önderliğin esaslarını anlatıyorum.
Dilaver Yıldırım vardı, tam bir Elazığ kişiliği. Ona `Kasko` diyorlardı. Küstahlık tabii