ayetler_renkli

Sabah erkenden otelden ayrıldım. Birleşmiş Milletler bürosuna gideceğim ama, tek
başıma büronun yerini bulmak zor olacak... Bir taksiye biniyorum, gittiğim yerin çok
yakın olmasına rağmen şöför, beş bin liramı alıyor. Beyrut'taki taksi şöförleri,
kaldırımlarda veya yol kenarlarında yürüyen veya bekliyen insanları, insan olarak görmez,
para olarak görürler. Sabahtan akşama kadar cadde cadde, sokak sokak koşuşturarak,
kornaya basarak insan toplarlar. Her insan, onlar için bir binliktir, artık kim ne kadar
toplayabilirse, aralarında müthiş bir yarış var. Geçim kaygısı! Bindiğimiz arabanın şöförü
şaşı gibi; bir gözü yol kenarında, bir gözü yolda.
Birleşmiş Milletler bürosunda ukala adamla karşılaşıyorum. Bana verdiği formu ve iki
adet vesikalık fotoğrafımı veriyorum. Ukala verdiklerimi bir dosyaya koyduktan sonra,
küçük bir kağıt parçasına Arapça birşeyler yazarak bana veriyor: "Git beş gün sonra gel"
diyor. Ukalaya param yok, kalacak yerim yok, karnım aç demenin bir anlamının
olmayacağını bildiğimden dışarı çıkarak Kızılhaç komitesine doğru gidiyorum. Komitenin
salonuna gidip oturduğumda; Paskal, sekreteri Kristin ile birlikta oturduğum salona
geliyor, herzamanki gibi gülümseyen yüzüyle "Arkadaşın Kızılhaç'in Cenevre'deki
merkezi ile konuşmuş, sana yardımcı olacağız" deyince seviniyorum, dil bilmediğimden
başka birşey soramıyorum. Paskal sekrateri ile çıkıp gidince, muhasebe işlerine bakan
uzun boylu, esmer bir bayan oturduğum salona geliyor, Fransızca "Bojur" dedikten,
elindeki makbuz defterini önümdeki masanın üzerine koyduktan sonra, diğer elindeki
kalemi nazikçe uzatarak defterin alt köşeşine imza atmamı istiyor. Gösterdigi yere imzamı
atınca bana 200 dolar uzatıyor."Arkadaşım bankaya para yatırmış, para makbuzunu
Cenevre'deki Kızılhaç merkezine faxlamış, telefonla bize verilen talimat üzerine bu parayı
sana veriyorum"dedi. Bayana teşekkür ediyor ve Kızılhaç komitesinden ayrılıyorum.
Cuma gününden pazartesi gününe kadar kendime başka bir otel arıyorum.
Hamra bölgesinde, denize yakın bir yerde "Kings Hotel" yeni krallar otelinin levhasını
görüyorum. Krallar otelinde yatacak kadar param yok ama, geceliğinin kaç dolar
olduğunu sormaya gidiyorum. Vestiyerdeki genç:"30 dolar"deyince; üç gece için 90 Dolar
ödüyorum. Kalacağım odayı bana gösteriyorlar. Oda güzel, yatak sağlam ve geniş,
çarşaflar bembeyaz, banyo bölümü fena değil, sıcak suyu akıyor. Bir elbise dolabı bie de
küçük bir buzdolabı var. Balkonu geniş, denize bakıyor.
Güzelce bir banyo yaptıktan sonra, otelin bitişiğindeki süper marketten üç günlük yiyecek
satın alıp buz dolabıma yerleştiriyorum. Karnımı doyurduktan sonra biraz yatakta
uzanıyor, akşam üstü otelden çıkıp deniz kıyısına gidiyorum. Sakin bir koy bulunca
soyunup yüzüyorum. Uzun süre deniz kıyısında eğleştikten sonra otele dönüyorum.
Nihayet Beyrut'ta para sahibi olmuş, üstelik krallar otelinde yatıyorum."Mağaradan krallar
oteline yükseliş "diyor, gülüyorum. Burada konuşacak, dertleşecek kimse olmadığından;
kendi kendimle konuşuyor, kendi kendimle dertleşiyor, gecmişi yeniden yaşıyorum:
Araziye uyacağız, araziye uygun tipler olacağız. Ulu önderimizin ayetlerinde "köle tip,
jandarma tip, feodal tip, köylü tip, küçük burjuva tip"çözümlemeleri vardı. Bende arazi tip
olmaya karar verdim. Aslında bu terimi, Diyarbakır cezaevinde devlete teslim olup
dörtdörtlük kurallara uyan cezaevinden tahliye olup akademiye geldikten sonra "Biji
Serok Apo"diye bağıran, görüntüde iyi asker olanlar için kullanıyordum. Bu tipler,
Diyarbakır cezaevinde askerlerin söylediği her sözü kanun sayıp uyuyorlardı, akademiye
gelince bu kez ulu önderimizin söylediklerini kanun sayıp, put gibi duruyorlardı. Bu
duruma tanık olunca: "Bunlar yağmur nereye yağarsa tarlayı oraya taşıyan tipler"
diyordum. Nesim Kılıç'ta gülüyordu. Sonunda araziye uymaktan başka çarenin olmadığını
anlayınca, araziye uydum. Artık Nesim beni gördüğü her yerde: "Arazi ne yapıyorsun?"
der, birlikte gülerdik.
Nesim'inde morali çok bozuktu. Anlatılan hikayelere o da inanmıyordu. Bir ara "bir
sempatizan olarak kalacağım" kararına vardı. Bu kararı kabul edilmeyince, oda ulu öndere
ve kulluk yapmaktan başka bir yolun olmadığını fark etti. Özeleştirisini verirken ulu
önderimiz kendisine: "Önderliğe bağlımısın?" sorusunu sordu. Biraz düşünen Nesim;
"ortodoksca!" dedi. Bu söz karşısında idi amin gülüşlü ulu önderimiz: "Oozaman akan
sular durur!" dedi. Ve Nesim'de kullar kervanına katıldı. Bu olaydan sonra Nesim'e,