ASA JOURNAL 14/2023

WOOD IS ...
57
”ผมเชื่อว่ามีสถานที่ที่ถูกกำาหนด หรือถูกวางโครงสร้างไว้
ล่วงหน้า การแทรกแซงที่นอบน้อมและ เหมาะสม ที่อาจ
จะเป็นแค่การเน้นอะไรบางอย่างของสถานที่นั้น อาจจะ
เหมาะสมกว่า การตะโกนป่าวประกาศ” วิธีการของพวก
เขา ไม่ใช่ความพยายามในการสร้าง "ศูนย์กลางใหม่ที่
อิสระ" แต่เป็นการตีความวัสดุ สภาพแวดล้อม และบริบท
แล้วกำาหนดระยะห่างที่เหมาะสม เป็นความแตกต่างที่เริ่ม
เห็นเมื่อเข้าไปมองใกล้ๆ หรือเมื่อสังเกตด้วยระยะเวลาที่
ยาวนาน ที่นี่ "เวลาคือส่วนของเครื่องมือในการทำางาน"
ความทำางานง่าย และเข้าถึงได้ง่าย ทำาให้ไม้สามารถย้อม
เลียนแบบ หรือเชื่อมต่อ กับพื้นที่หรือฐานของการอ้างอิง
ได้หลากหลาย ไม่ว่าคุณจะเรียกคุณลักษณะนี้ ว่าความ
ปรุโปร่ง หรือความไม่มีตัวตน ก็ตาม ไม้สามารถเป็นพื้นที่
แห่งการทดลอง ของกระบวนการสร้างความเป็นนามธรรม
ด้วยมิติของการอ้างอิง
5. Longevity
"Shikinen Zotai" หรือ การรื้อสร้างใหม่ตามปีที่กำาหนด
ไม่ว่าจะเป็นการสร้างใหม่ทั้งหมด หรือเฉพาะส่วน เคยเป็น
พิธีที่ถูกปฏิบัติอย่างแพร่หลายตามศาลเจ้าในประเทศญี่ปุ่น
ปัจจุบันจำานวนศาลเจ้าที่ยังคงปฏิบัติอยู่ลดน้อยลงมาก
การที่ศาลเจ้าบางแห่งเลิกประเพณีนี้ไป เพราะอาคารถูกขึ้น
ทะเบียนเป็นอาคารอนุรักษ์ บ่งชี้ความแตกต่างทางความ
คิดต่อความต่อเนื่องและยืนยาว
หนึ่งใน Shikinen Zotai ที่ยังคงเหลือ และใหญ่ที่สุด คือ
ของศาลเจ้าหลวงที่ Ise ที่ถูกเรียกว่า Shikinen Sengu ซึ่ง
เกิดขึ้นทุกๆ 20ปี มาเป็นเวลากว่า 1300 ปี มันเป็นตัวอย่าง
ที่โด่งดังของความยั่งยืนที่ไม่ต้องคงทนเป็นตัวอย่างของ
การมองสถาปัตยกรรมเป็นเครือข่ายของปรากฏการณ์ที่มี
กระบวนการและอาณาบริเวณ ที่นี่ ระยะเวลา 20 ปี ไม่ใช่
ระยะห่าง แต่เป็น 20 ปี ของการเตรียมการและการมีส่วน
ร่วม เป็นช่วงเวลาของการฝึกฝนและแสดงความสามารถ
ของช่างแขนงต่างๆ ซึ่งรวมถึงพิธีกรรมและเทศกาลต่างๆ
ที่มีอย่างต่อเนื่อง แต่ความต้องการไม้ฮิโนกิขนาดใหญ่
คุณภาพสูงมากกว่า 10,000 ต้น ทุกๆ 20 ปี ต้องการวงจร
ที่ยาว และแม่นยำามากกว่านั้น ตั้งแต่ประมาณศตวรรษ
ที่ 11 ไม้ฮิโนกิขนาดใหญ่ที่จำาเป็นในการก่อสร้างเริ่ม
ขาดแคลน การบริโภคอย่างต่อเนื่องโดยการเปลี่ยนที่หา
ทรัพยากรไปเรื่อยๆ โดยไม่ปลูกทดแทน เกิดขึ้นเป็นเวลา
นาน แผนจัดการป่า 200 ปี ที่ถูกประกาศ ในปี 1923 เป็น
ความพยายามจริงจังครั้งแรกในการจัดการและดูแลป่าของ
ศาลเจ้าเอง หลังจากนั้นเกือบ 100 ปี ใน "Shikinen Sengu"
ครั้งล่าสุด เมื่อปี 2013 เป็นครั้งแรกตั้งแต่ยุคคามาคุระที่
ศาลเจ้า สามารถใช้ไม้ฮิโนกิบางส่วนประมาณ 20% ของ
ปริมาณทั้งหมดจากป่าของศาลเจ้าเอง 20%ใน 100 ปี!
”…I believe that there are places already so strongly
predetermined or pre-structured that very subordinated,
well-suited interventions, which only accentuate
the place in a small way, are more appropriate
than loud statements.” Their approach was not
an attempt to build up "a new and independent
centrality" but rather how to interpret materials,
surroundings, and context, and then set a proper
distance from them, a difference that gradually
emerged when looking closer or when observed with
a longer period. Here, “time is part of a working tool”.
Wood is easy to work with. It can bleach, mimic, and
connect with places or references. Through all these
accessibilities, wood creates differences. Whether
this quality is called transparency or immateriality,
in either case, wood was a central material in experimentation.
It is a process of abstraction thanks to the
plural dimensions of references.
5. Longevity
The culture of the Shikinen Zotai or periodic rebuilding,
whether total rebuild or partial rebuild of specific
elements, used to be practiced in a number of
shrines in Japan. Today, the number has decreased,
some ironically, stop this tradition due to the “preservation”
after being registered as cultural heritage.
One of the remaining practices is the one of the Ise
Jingu, or the Shikinen Sengu, which has been carried
out approximately. every 20 years for over 1300 years.
It is a famous exemplar of longevity that does not
center around durability. A great example of how
to see architecture not as an individual entity but
a collective phenomenon with its own territory and
process. The 20-year interval here doesn’t mean
a 20-year gap but 20 years of preparation and
involvement. A continued practice of skilled workers
involving constant rituals and festivals. However, the
need for more than 10,000 large, high-quality Japanese
cypresses of hinoki every 20 years requires a
much more precise and longer cycle. From around
the 11th century, the depletion of high-quality hinoki
became clear. The phenomenon of not cultivating
resources, but continuously consuming by changing
the logging location continued for a long time. In
1923, a 200-year plan of forest management, an
initiative to ensure a sustainable supply of Hinoki
from the shrine-owned forests was first announced.
About 100 years later, during the latest Shikinen
Sengu in 2013, for the first time since the Kamakura
period, a portion of Hinoki, just over 20% of the total
needed, could be supplied from the shrine-owned
forests. Barely 20% in 100 years!