Introduzione, testo critico, traduzione e note del De orthographia di ...

285
290
295
300
duobus uerbis usurpatum est, ‘aufert’ et ‘aufugit’. Adi[i]cit his praepositionibus et illam
quae scribitur per ‘f’ litteram, quam ab antiquis usitatam ait maxime in rationibus et in
accepti[s] tabulis. Nam quotiens acceptam pecuniam referebant, non dicebant ‘a Longo’ sed
‘af Longo’. Et ait religionem hanc scribendi apud paucissimos remansisse saeculo suo.
Antiquos scimus et ‘abs te’ dixisse: nos contenti sumus ‘a te’ dicere. Scimus ipsos et ‘ab
Lucilio’ dixisse, nos obseruamus ut ‘ab’ praeponatur his nominibus quae a uocali incipiunt,
ut cum dicimus ‘ab Olympo’. Non adsumitur autem haec ‘b’ littera, quotiens nomina a con-
sonante incipiunt[ur], ut ‘a Romulo’. Siquis itaque quaesierit, quare non ‘ab Iunone’ dica-
mus, sed ‘a Iunone’, meminerit hic litteram ‘i’ pro consonante positam, de quo latius et
supra disputauimus. ‘Abs’ uero neque nominibus neque his partibus orationis cum quibus in
confusione non uenit adiungitur (‘abs te’ enim duae partes orationis sunt) sed cum qui-
busdam uerbis unitatem consensit, ut ‘abstinet’, ‘abscondit’. Haec enim pars orationis
composita est, et quoniam et ‘ac[c]ondit’ habat et ‘ab[s]condit’ durius sonabat, interue-
nit ‘s’ littera quae exornaret [et] auditum. De qua scriptione illud quaeritur, utrum per ‘p’ an
per ‘b’ et ‘s’ debeat scribi, quoniam ea quae apud nos ‘y’ litteram sonat putant plerique
per ‘p’ et ‘s’ scribenda, quoniam et Graeci pronuntiauerunt [per] ‘y’ litteram constare ‘ejk
tou' pi' kai; "’. Sed qui originem uerborum propriam respiciunt, per ‘b’ scribunt.
[VI.2] * et in eo quod est ‘appello’, quod alterum sit ‘nauem appellentis’, aliud uerbi
causa ‘pecuniam appellantis’. Videmus autem prope in omnibus uerbis quae a ‘p’ littera
incipiunt hanc praepositionem cogi ut ‘d’ littera omissa ‘p’ geminet, ut in eo quod est ‘paret’
‘apparet’ et in eo quod est ‘ponit’ ‘apponit’ et ‘pungit’ ‘appungit’. Sic in his partibus oratio-
nis quae incipiunt a littera ‘c’ non facile potest hac praepositione admota sonare ‘d’ littera.
283 Adi[i]cit Keil 284 ‘f’ Keil ex Freundii coniectura : b M 285 accepti[s] corr. uulgo 28è ‘af Longo’
Keil ex Freundii coniectura : ab longo M 288 Lucilio Parrh. Rom. 1587 : Lucidio M 289 a consonante
corr. Keil : a consonanti M 290 incipiunt[ur] corr. Parrh. Keil 291 pro consonante corr. uulgo : pro consonanti
M || de quo Keil : de qua M 293 confusione corr. uulgo ||
adiungitur Parrh. Rom. 1587 : ab iungitur M || enim M : autem Keil || sed M2 : s M || cum
quibusdam uerbis unitatem consensit Parrh. : uerbis cum quibusdam unitatem consensit M
295 ‘ac[c]ondit’ habat et ‘ab[s]condit’ corr. Keil (a M1 uerbum accondit tribus punctis insignitum)
296 ‘s’ littera corr. Keil ex Schneideri coniectura : p littera M || secl. Keil, del. Parrh. 297 ‘y ’ litteram
sonat Parrh. Keil : T litteram sonat M 298 secl. Keil || ‘κ τ p κα ς’. Sed M2 : εκ τυ
pισ s M 299 originem uerborum propriam respiciunt corr. Keil : originem (a M1 deleta -m littera, ut uidetur)
uerborum propriores sunt M, originem uerborum propius scrutati sunt Parrh. || per ‘b’ scribunt corr.
Putschius : uerbum scribunt M 300 * lacunam statuit Schneider 301 appellantis Parrh. P2 Keil :
appellantes M 302 ‘d’ littera Keil ex Semleri et Schneideri coniectura : b littera M || in eo Keil : ab eo M
303 ‘apponit’… ‘appungit’ Keil ex Semleri et Schneideri coniectura : opponit … oppungit M
15