WEERBARSTIG HUURBELEID - Vastgoedkennis

2.2.5 Nieuw huurbeleid per 1 juli 2007
In de praktijk was in de periode 2002-2005 vaak enkel inflatiecorrectie toegestaan. In tabel 2 in
1.1.2 blijkt in het nieuwe huurbeleid alleen al in het gereguleerde segment veel meer ruimte
komt voor huurverhogingen, zij het met inachtneming van de huursom voor sociale
verhuurders. Vanaf 1 januari 2007 komt daar nog een additionele verhoging bij voor het
overgangsgebied. Wanneer het beleid definitief doorgang vindt zal tot 2010 in ieder geval het
nieuwe geliberaliseerde segment zeer beperkt van omvang blijven door de hoge
liberalisatiegrens.
2.3 Referentieland dynamisch: Engeland
2.3.1 Een veranderlijk beleid
Huurprijscontrole van hogerhand werd in Verenigd Koninkrijk voor het eerst toegepast met de
'Increase of Rent and Mortgage Interest (War Restrictions) Act' van 1915. Omdat de
huurprijscontrole na de oorlog een antiprikkel bleek voor onderhoud en investeringen in
nieuwbouw, werd tussen 1923 en 1938 het aantal 'gecontroleerde' woningen teruggebracht van
8,5 miljoen naar 4 miljoen. Particuliere investeerders keerden weer terug op de markt (Balchin
& Rhoden, 2002). Aan de deregulering kwam met de start van de tweewereldoorlog een abrupt
einde. De huurprijsbevriezingen werden dit keer tot 1957 aangehouden. Tot die tijd stegen de
'hypothetische' markthuren met 97%. Particulieren gingen alleen nog maar gemeubileerde
woningen aanbieden, omdat deze gevrijwaard waren van de strenge prijsregulering.
In de 'Rent Act' van 1957 werden contracten boven een bepaalde huurgrens geliberaliseerd.
Particuliere ondernemers zagen dit niet als een prikkel om weer in de sector te gaan
investeren. Bestaande verhuurders verkochten hun bezit liever. Zij werden daarbij geholpen
door het liberale huurbeleid, dat hen de mogelijkheid gaf huurders uit hun woningen te 'prijzen'.
Het aantreden van Labour in 1964 betekende het einde van de liberalisatie. Lage huren werden
opnieuw bevroren, de rest van de markt werd gereguleerd volgens een uniform waarderingsstelsel.
Dit stelsel berekende zogenaamde 'fair rents' die een hypothetische marktwaarde
moesten weergeven. De intentie was om op een bevredigende manier, zowel voor huurders als
verhuurders, de marktverhoudingen weer in evenwicht te brengen. Investeerders bleven zich
echter terugtrekken en meer bezit werd verkocht. Vanaf In 1970 waren de Conservatieven weer
aan de macht. Zij maakten weer een einde aan de strikte controle, en brachten veel meer
woningen onder het flexibelere gereguleerde regime. Vanaf 1974 was Labour weer aan zet. De
huren werden voor een jaar bevroren. Op illegale huisuitzetting kwam gevangenisstraf te staan.
De werkingssfeer van de huurprijsregulering werd flink uitgebreid. Ook huurders van een
gemeubileerde woning konden voortaan aanspraak maken op een 'fair rent' en huurzekerheid.
Thatcher
Met het aantreden van Thatcher in 1979 werden op kleine schaal 'shorthold'-contracten
(contracten met een korte looptijd) toegestaan. De markt bleef verder grotendeels gereguleerd.
Thatcher behaalde in 1983 voor een tweede maal een verkiezingswinst. De huurmarkt bleef
grotendeels gereguleerd. Balchin & Rhoden (2002) verklaren de aanvankelijke steun voor de
regulering tijdens de Thatcher-periode vanuit het economische programma van de regering.
Onderdeel van het programma was het matigen van de lonen. Dit zou zich slecht verhouden
met huurverhogingen. Tot haar derde regeerperiode was Thatcher bovendien vooral bezig
geweest met haar campagne voor het bevorderen van het eigenwoningbezit. Men realiseerde
zich in de loop van de jaren tachtig dat het eigenwoningbezit niet voor iedereen haalbare kaart,
of ideaal was. Er bleek een groot tekort aan beschikbare huurwoningen. In 1987 nam de
regering zich daarom voor om via een versoepeling van het huurbeleid 500.000 ongebruikte
wooneenheden toe te voegen aan het huurwoningenbestand (Balchin & Rhoden, 2002).
33