WEERBARSTIG HUURBELEID - Vastgoedkennis

Figuur 22. Particuliere huursector in Engeland. Bron: Balchin & Rhoden (2002), IPD (2005)
Grote
vastgoedondern
emingen; 7,0%
Institutioneel;
0,5%
Verhuur aan
personeel*;
16,0%
Private
personen;
76,5%
*verhuur aan o.a. defensiepersoneel, en personeel van bedrijven
contractvorm in de particuliere huursector. De mogelijkheid om vanaf 1988 'shorthold'
contracten af te sluiten lijkt gretig te zijn aangegrepen. De verschuiving zal er mee te maken
hebben gehad dat tussen 1988 en 1992 de huren in particuliere huursector met meer dan 100%
stegen, bij een geldontwaarding van maar 30%, en een gemiddelde loonstijging van 37%.
(Kemp, 1998). Bestaande huurders hadden wel recht op voortzetting van een oud contract, dat
vaak een gereguleerd contract was. Volgens Balchin en Rhoden (2002) probeerden
verhuurders na 1988 echter vaak contractvernieuwing op te dringen, op straffe van uitzetting.
Dit was in het verleden al eens eerder gebeurd na invoering van de liberale 'Rent Act 1957'.
Bekend is het voorbeeld van de beruchte Londense 'slumlord' Peter Rachman (1920-1962).
Rachman zette zittende huurders met gereguleerde contracten onder dreiging van geweld uit
hun woningen. De vrijgekomen woningen vielen onder het nieuwe huurregime. Welwillende
immigranten waren bereid een vaak dubbele prijs als voorheen te betalen. Mallafide praktijken
als deze worden sindsdien onder de noemer 'Rachmanism' gevat (interview Arlington).
Opleving 1: 1989-1995
De eerste opleving van de particuliere huursector vond plaats na een onafgebroken periode
van verval, die in Engeland al voor de tweede wereldoorlog had ingezet. Over de oorzaken van
deze plotselinge heropleving is veel gespeculeerd. Volgens Crook er al (1996) is er vooral
sprake geweest van een conjuncturele opleving. De woningmarkt stagneerde juist rond
1989/1990. Opvallend is echter het samenvallen van het herstel met de introductie van de
'assured shorthold'-contracten in de Rent Act van 1988, en de stormloop die deze contactvorm
vervolgens heeft gemaakt (tussen 1988 en 1995 van 5% naar 40%). Een herstel van de
particuliere huursector was dan de doelstellingen van de 'Rent Act'. Daartoe diende ook de in
3.1 genoemde BES-regeling. In de hoofdstukken 5 en 6 worden alle mogelijke invloeden nog
eens op een rijtje gezet.
Opleving 2: 2001-heden
De tweede opleving van de particuliere huurwoningenmarkt zou vooral gedragen zijn door
particuliere 'buy-to-let'-investeerders. In 3.5.3 was al te lezen hoe tussen 1995 en 2005 het
aantal 'buy-to-let mortgages' meer dan is verzevenvoudigd (Unsworth, 2005). De opleving van
65