DZIEŁA - Cyfrowa Biblioteka Narodowa Polona

34 Dokumenta. — I.
nie albo tandem jakieś dogadzanie Mamonowi, albo złączenie
wraz tych wszystkich racyj.
O dwónastej, flota stanęła przed Kaniowem, armatami
naszemi sto razy witana. Flota odpowiedziała. Bezborodko z księciem
Baratyńskim marszałkiem nadwornym, przyjechali do mnie
zapraszając mnie. Na osobnej konferze, pytałem Bezborodki
kogo mam wziąść z sobą? — stanęło na tern, że Mniszchów,
księcia podskarbiego, hetmana Tyszkiewicza, Naruszewicza,
Debolego, Dzieduszyckiego, Platera, Komarzewskiego, Szydłowskiego,
Morawskiego i dwóch adjutantów: Byszewskiego i Kirkora;
Withwortha i Maisonneuva jako ministrów. A wszyscy
inni tu przytomni, damy i kawalerowie, do piędziesiąt osób,
o szóstej w wieczór mieli przyjechać wraz z owem dzieckiem
hrabi Tarnowskiego, dla którego rodzice, swemi drogami, wcale
nie naszemi ani księcia Stanisława, wyrobili sobie w Kijowie,
źe synka imperatorowa trzymać zezwoliła ze mną do chrztu.
Potem pytałem Bezborodki, jeżeli mogę, bez bojaźni narażenia,
podać pismo N. 2. te jedne z ręki mojej imperatorowéj.
Upewnił źe mogę i że będzie dobrze przyjęte.
Pytałem czy dodatek żądany przez ks. Ossowskiego, sub
N. 3. weźmie skutek? Upewnił affirmative.
Pytałem czyli noty względem wojewody trockiego, N. 4.,
kijowskiego, N. 5. i Borchowćj, N. 6. (te co po Borchowskim
numerze idą, dla tego tu nie łączę, bo wam nie są potrzebne
do wiadomości), Szmula, N. 9. i Szpeyera, Kirkora mego, N. 7.,
Poniatowskiego, N. 8., Białorusina, nie będą jemu natrętne?
Odpowiedział źe nie. Dałem jemu tedy te wszystkie w liczbie
dziewięciu, ale z przydatkiem, że na dwóch pierwszych tylko
zakładam największą ważność. O bytności skróconej, dał mi do
zrozumienia toż samo co Nassau, ale mniej jasno.
Przełożyłem, że gdyby to nie było tak blisko świętego
Stanisława, nie uderzyłoby to tak mocno w oczy nasze publicum,
które będzie mamione złymi tłumaczami mnie niechętnymi.
Zagadywał on mówiąc, źe nie partialibus będą dowody
favore mei.
Korespondencya króla z Kicińskim 35
Pojechaliśmy tedy na- szalupie imperatorskićj dziesięcio-
Wioślnej. Majtkowie prawie wszyscy w bitwach tureckich bywsi,
2r iaczki na kształt orderzyków mieli. Długim okręgiem mijając
Piaski na bardzo szerokim Dnieprze, deszcz nas zmoczył dobrze,
•dojechaliśmy tandem po trzech kwadransach, po hucznym mu-
2 yk i armat galernych odgłosie do imperatorskićj galery. Podkomorzy
Szuwałow mnie dał rękę, i przez dwa pokoje zaprowadzony
zostałem do imperatorowéj. Tu małe różne okoliczności
opuszczam, zdając się na opisanie pani Mniszchowéj,
która pisze do Luliowćj, dla pokazania rodzeństwu memu.
Wracam ad essentialia:
Po obiedzie wesoło odbytym, książę Potemkin mnie zaprowadził
do mego pokoiku, który na jego galerze był oznaczony.
Tam czytał i on pismo N. 2., approbował i zachęcał do
oddania onego w ręce Pani. Potem o najlepszych nadziejach upewniał,
mianowicie o upadku opozycyi polskiej. Ale prosił mnie,
a bym jakoś przecie zbliżył Branickiego do siebie dla miłości
J e go, Potemkina. — Odpowiedziałem: każ mu WPan tu przyjść,
Usłyszysz co mu powiem. Ale to oznajmuję WPanu, że mię pan
-Branicki ani przywitał, ani mi się ukłonił, anim go widział aż
U stołu. Zdziwił się Potemkin, ganił, a potem exkuzował jakąś
niby chorobą hetmana. Nadszedł hetman. Mówiłem do niego
'W ten sens: »Vous qui me connaissez depuis trente ans, vous
savez que je ne suis ni haineux ni vindicatif; que j'aime mieux
me souvenir du bien qu'on m'a fait autrefois, que du mal
postérieur, pourvu qu'on cesse de m'en faire. Le prince Potemkin
désire de vous voir rapproché de moi, mon coeur n'est pas
fermé sans retour. Votre conduite me décidera*. — Tu on
•Zaraz swoim tonem i stylem zaprzeczającym wszystkie swoje
winy, a dawne zasługi jakoby nieprzerwane wynoszącym. Negował
pensye brane, Niemcewicza się zapierał, etc. Musiałem
mu odpowiedzieć: »Mon intention n'était pas de vous faire des
reproches. Mais les deux dernières diètes et vos quittances
parlent trop clair contre vous; mais encore une fois, je ne
Ve ux pas me quereller; je veux plutôt vous ouvrir une porte.