DZIEŁA - Cyfrowa Biblioteka Narodowa Polona

12
Dokumenta. — I
Nassau słówkami arcyużytecznie i zręcznie mi służy.
Branicki wczoraj był jak wilk zmokły, dziś trochę orzeźwiał.
Cała ta kompania od ósmej z rana wiska gra.
Książe Potemkin mówi że probabiliter ledwie w pierwszych
dniach maja przyjdzie imperatorowej płynąć. Ale że popłynie
zapewne.
Po téj rozmowie ambasador się do mnie zbliżył i mówił
mi o order błękitny dla Platera; gdym mu powiedział, że
tylko 24 godzin był urzędnikiem, ale nim nie jest, przestał
na tern. Nim wyjedzie albo ztąd albo z Kaniowa powiem mu
o Potockim, starościcu guzowskim, i przyczynie téj różności,
ile że sam Potemkin miał mówić, że należałaby ma się dystynkcya.
Ambasador zaś mi mówił, że mu imperatorowa sama
dała zrozumieć jak lubi i szanuje Potemkina.
Tenże ambasador powiedział mi : że lubo jeszcze nie wie
précise co, ale już zasłyszał, że między projektami Potemkina
(a nikt nie jest w projekta obfitszy) ma się znajdować i to,
żeby sobie wyrobić dla téj Smiły jekieś dostojeństwo na sejmie
, niby go książęciem feudalnym robiące. Ależ to jeszcze
Bóg i okoliczności odwrócą!
Po napisaniu dotąd, jeszcze mi się udało mówić wraz
i z ambasadorem i z księciem Potemkinem właśnie o tym
episkopie słuckim Sadkowskim, naprzód o przysiędze. Powiedział
mi wyraźnie książę Potemkin: » Cette demande est juste.
J'ai dit d'avance à notre Archevêque de Kiiow qu'il faut que
Sadkowski prête ce serment«. Potem:
Ja: »Ale ten Episkop tymczasem robi w naszym kraju
takie rzeczy, któreby mu nie uchodziły podobno w samej Moskwie
, gdzie duch tolerancyi panuje teraz : to jest, że Filipowcow,
Bohomofozv i innych podobnych rozkolczyków, któ-
trzydziestu mnzykantów. Uwaga grających musiała być niezmiernie wielka;
lecz zresztą ani zdolności, ani znajomości muzyki nie potrzebowali. Każdego
prostego żołnierza można było wziąść do téj orkiestry; z praktyki samej mógł
się on wyuczyć, kiedy zadąć przychodziła na niego kolej.
Korespondencya króla z Kicińskim. 13
rych tu cokolwiek się znajduje, prześladuje, bije i gwałtem do
przystawania na swoje nieunią przymusza».
On: » Zapewne żeby mu to nie uchodziło u nas i to nie
powinno uchodzić«.
Ja: »On to tak umiał udać zręcznie przed księciem Radziwiłłem
wojewodą wileńskim, że ten mu dał swoich żołnierzy
do tych przymusów «.
On: - Byłby u nas za to karany*.
Ja: » Dochodzi mię, że tenże Sadkowski, oskarża nas
w Moskwie, jakobyśmy tu krzywdzili nieunią, odbierając im
cerkwie do nich należące «.
On: » Prawda«.
Ja: »A toż takowym zaskarżeniom niesłusznym i konsekwencyom
z nich wynikającym, nigdy końca nie będzie,
póki Wać Państwo nie zezwolicie na propozycyą, tak daWno
odemnie czynioną, to jest: żeby komisarze obustronni byli
wyznaczeni z poprzedzającą determinacyą roku normalnego,
która cerkiew do kogo ma należeć «.
On: «Zupełnie i z chęcią na to przystaję«.
Więc już teraz ambasador ma wolne ręce do popierania
tak odroczonego interesu.
Potem ambasador mi powiedział cicho : »Ja podobno pojadę
wodą z imperatorowa aż do Krzemieńca. Gdyby się WK.
Mość zabawił choć parę dni jeszcze w Kaniowie, tobym się
do Kaniowa wrócił, i z WK. Mością bym pojechał do Tulczyna«.
Ja: »A nie zażyją przeciwnicy téj mojéj wizyty na mamienie
szkodliwe publiczności naszej ?«
On: «Upewniam, że nie, po lekcyach które teraz mieć
będą i już mają ; a w takiej pozycyi, to ta dobroć i owszem
mnie samemu będzie zręczna, osobliwie do zwrócenia wojewody
ruskiego na dobrą drogę*.
Ja: »Gdy WPan ze mną tam jedziesz, to ja pójdę za
radą WPana«.
On: i. A krakowska podróż WK. Mości czy nieodmienna ?«