DZIEŁA - Cyfrowa Biblioteka Narodowa Polona

58 Dokumenta. — I,
KRÓL DO KICIŃSKIEGO.
(Dłuski chce pojednać króla z księciem jenerałem Z. P. — Król nie
chowa urazy.)
Z, Rachmua, y junii ijSj.
Dłuski podkomorzy lubelski, który moich kroków zawsze
pilnuje jako podkomorzy, ile razy przez województwo lubelskie
przejeżdżam, assystuje mi i teraz... Zaczął dyskurs o pojednaniu
mojem z księciem generałem podolskim, ponieważ tenże
miał mówić, jakoby zimno bardzo był odemnic przyjęty. Treść
mojej na to odpowiedzi była ta: Moje przyjęcie ks. Adama
po sejmie było serdeczne : i on to dość dobrze przyjmował.
Nadeszła księżna w najzimniejszej postawie, którą ja odmienić
starałem się na lepszą, ale daremnie. Przywitanie razem i pożegnanie
oświadczyli mi oboje: z obietnicą jednak po mojem
o to zapytaniu, prędkiego do Warszawy powrotu, którego
jednak nie ziścili. Gdym ja i na sejmie i na téj rozmowie
wszystko z siebie uczynił co tylko czynionem być mogło, będę
teraz czekał spokojnie i cierpliwie czasu w którym dadzą tandem
miejsce reflexyi i poznają sami, źe nie mają racyi się
dąsać. Przyspieszać zaś i przynaglać z mojej strony nie widzę
ani łatwości ani pożytku. Wiem doskonale, źe ks. generał
z osoby swojej nigdy mnie źle nie życzył ani ja jemu. Ale
widzę mu trudno oswobodzić się z zasadzek otaczających go
uiritisqne s crus. Wiem źe we Lwowie, ten autor wszystkiego
złego, którego i wymieniać nie miło, chciał cesarzowi poddawać
swoje niby strachy o moich zamysłach na wolność krajową.
Wiem że choć niewinnie, in publico jest opinia, źe ks.
Adam dzielił z nim te oskarżenia, dlatego źe razem byli we
Lwowie, lubo zapewne ks. Adam i ten jegomość nie jednakowo
o mnie przed cesarzem gadali. Cesarz dał mi poznać, źe
takie obmawiania przeciwko mnie były przed nim ; ale z mego
responsu poznał też cesarz, źe te obmawiania były bez prawdy,
jedynie tym końcem, aby mieć pretext wzywania jego podpory
a szkodzenia mnie. Więc mój podkomorzy, ja się spo-
Korespondencya króla z Kicińskim. 59
ziewam, że gdy ci Ichmoście, którzy sami burzą lub siebie
a ° dalekości odemnie dają naprowadzać, poznają źe i cesarz
yni baśniom nie wierzy, i że ks. Potemkin, którym mnie
straszyć] chciano, jest owszem dla mnie życzliwy, to się to
v szystko powoli uspokoi samo i w swój karb wpadnie przy-
Woity. I tak się nasza skończyła rozmowa.
KICIŃSKI DO KRÓLA.
(Trudności w zwiedzeniu skarbca krakowskiego).
Warszawa, dnia S czerwca 17S7.
Tak małej wagi, jak się zdaje być okoliczność otworzenia
s karbu krakowskiego, dla dogodzenia ciekawości Miłościwego
Pana, znajduje tu jednak wielkie trudności. Najprzód, komissya
skarbowa złożyła się konstytucyą 1736, w tych słowach: Klejnotózi}
Rzeczypospolitej zażywać, i skarbu otzvicrac etiam ex se-
Katus consulte, nikomu nie pozwolimy, sine speciali całej Rzeczypospolitej
consensn. Vol. legum, VI, p. 636.
Pcautórc, JP. Czacki przytoczył jakiegoś podskarbiego Morsztejna,
którego Rzeczpospolita za otwarcie proprio arbitrio
skarbcu, kazała trzymać pod wartą przez dni kilka.
Potrzccie, iż jest wiele jeszcze koło tego zachodów. Trzy
klucze są osobne do tego skarbu, jeden u komisyi, drugi
w kasztelana krakowskiego, trzeci u wojewody poznańskiego.
Oprócz komisarza skarbowego delegowanego, musieliby tedy
'n persona zjechać kasztelan krakowski i wojewoda poznański.
Komisya skarbowa musiałaby przez akt w protokół wciągany,
powierzać delegowanemu od siebie nietylko klucza ale i pieczęci
osobnej, którą jest ten skarbiec zapieczętowany, i która
się tu pod pieczęciami konserwuje, aby oderwawszy znowu ją
Przycisnąć.
Poczivartc, przydali komisarze i to, że dobrze konserwować
w kraju tę prewencyą, źe włożenie korony Ottona