CLAIRLIEU - Canons Regular Blog

102 HENRICUS HOLLMANN
antwoordelijkheden welke hem op de schouders werden gelegd.
Zijn schrandere geest, rusteloze ijver en gezond optimisme, zijn
aangeboren vriendelijkheid en aangenaamheid in de omgang,
de onbevangenheid en het gemak waarmee hij zich zowel in
eigen kring als daarbuiten bewoog, waren daartoe onschatbare
voordelen. Hij had geen machtsvertoon nodig om te imponeren ;
hij kende geen ongenaakbaarheid en schiep geen sfeer van
onbehagen en nodeloze afstand ; er school in zijn optreden als
overste niets hooghartigs of geforceerds. Deze man, die niet de
minste pose aannam, verstond de kunst om voor iedereen toe-
gankelijk te zijn en zelfs de eenvoudigsten voor zich te winnen,
en toch de juiste reserve te bewaren en te doen eerbiedigen
zonder welke men nu eenmaal geen gezag kan uitoefenen. Hij
waardeerde de gemoedelijke en democratische geest van zijn
orde, maar wist deze op meesterlijke wijze binnen de juiste
perken te houden. Men voelde zich bij hem welkom en volko-
men op zijn gemak, maar bleef er zich tevens van bewust dat
hij de meerdere was. Als het nodig was kon hij ook kalm, maar
vastberaden zijn gezag doen gelden, en dat zonder onderscheid
van personen. Uiteraard hidden de las ten en zorgen van zijn
ambt zijn geest bezig, maar hij vermeed tot elke prijs zich daar-
over te beklagen of zijn omgeving daaronder gedrukt te doen
gaan. Ook dan was hij trouw in de recreatie aanwezig en droeg
het zijne tot de gezelligheid bij, al was hij wat stiller dan
gewoonlijk. Wanneer hij niet door dringende ambtsbezigheden
was verhinderd, zou hij nooit een kaartavondje bij de fraters
overslaan, scheen dan helemaal in het spel op te gaan, maar gaf
terwijl zijn ogen goed de kost.
Mgr. Hollmann was een indrukwekkende verschijning, stoer
en krachtig als de zilveren, gekanteelde toren van Alkmaar op
het rode veld van zijn wapenschild. Hij zou dat geweest zijn
ook zonder de tekenen van zijn waardigheid, die er nochtans
een sober en passend accent aan gaven. In de kleurige rij der
olieverfportretten van zijn voorgangers draagt de schilderij, die
Henricus Hollmann voorstelt in het begin van zijn generalaat,
een heel eigen karakter. Het is, of een levende gestalte u vanuit
de zwarte omlijsting tegemoet treedt. Tegen de golvende draper
rie van een achterwand, met de gespreide slanke vingers van