CLAIRLIEU - Canons Regular Blog

De schone voleinding
We zijn er ons van bewust boven het slot van deze levensschets
een opschrift te plaatsen dat een gemeenplaats dreigt te
worden. Toch werd het, na wat wikken en wegen, gekozen. Om
verschillende redenen immers leek dit ten slotte de beste typering
der laatste levensjaren van Hoogwaardig Heer Hollmann,
vooral wanneer men die in een meer persoonlijk vlak wenst te
beschouwen. Dat lijkt geoorloofd en verantwoord, nadat we,
althans naar best vermogen, aan de betekenis van zijn generalaat
voor de orde van het H. Kruis recht hebben doen wedervaren.
Zijn bestuur draagt ongetwijfeld het onuitwisbaar stempel van
zijn persoonlijkheid. Het wordt er sterk door gekleurd en is er
onafscheidelijk mee verbonden.
Toch zou hij zelf de eerste zijn om ons er een verwijt van te
maken, wanneer onvermeld bleef wat de orde aan hem zelf
schonk en hoe zij zijn arbeid en toewijding wist te waarderen.
Een orde is ten slotte meer dan een louter kerkrechtelijke instelling;
zij is een geheel van samenlevende en samenstrevende
mensen. Dat schept een onderlinge band, een levende samen-
hang, waarvan men zich vooral bij feestelijke gelegenheden
sterker bewust wordt. De eer en de vreugde van de een wordt
juist dan ook door de anderen niet alleen gedeeld, maar veroorzaakt
en bevorderd. De hoogtijdagen van zijn kruisherenleven
heeft Hollmann daarom ook als echt gemeenschapsmens
willen vieren. Alle hoge onderscheidingen, die hem daarbij ten
deel vielen, zou hij slechts met teleurstelling hebben aanvaard,
wanneer het louter plichtplegingen waren gebleven. Juist het
bewustzijn, dat zij een uitdrukking waren van de erkentelijkheid
van zijn confraters en dat daardoor in hem de orde werd geeerd,
verschafte hem de grootste vreugde. Bij gelegenheid van zijn
gouden professiefeest op 25 September 1920 ontving hij de
persoonlijke gelukwensen van paus Benedictus XV en tevens