CLAIRLIEU - Canons Regular Blog

86 HENRICUS HOLLMANN
kunnen oordeelen, of zulk een brief beantwoord diende te
worden.
Doch ik kan er nog een andere uitlegging aan geven, dat
Hoogw8t Heer zich zoo scherp heeft willen uitdrukken, alleen
om te toonen, dat Hij gaarne had, dat ik het aannam. Dat
Hoogw81 Heer het gaarne had, is wel mogelijk, maar als
ZijnHW. in casu practico in mijn plaats gestaan had, geloof ik,
zoude ZijnHW. op dezelfde wijze gehandeld hebben..."
Uit dit uitvoerige citaat blijkt voldoende dat Henricus Hollmann,
al had hij dan een beminnelijk en inschikkelijk karakter
en een groot religieus plichtsbesef, toch zijn Westfriese aard
niet verloochende. Hij was er de man niet naar om over zich
heen te laten lopen, door wie dan ook. Zelf recht door zee,
wilde hij ook door anderen eerlijk en billijk behandeld worden.
Zwijgen kon hij desnoods, uit eerbied of gezond verstand, maar
zich neerleggen bij onrecht of willekeur of ze goedpraten, dat
deed hij nooit. Hij ondervond dan ook hoe lastig en ondankbaar
het soms is, een man van karakter te zijn. Toch hield hij er niet
van de rol van verongelijkte te blijven spelen. Hij kon verontwaardigd
worden zonder zijn zelfbeheersing en de juiste verhoudingen
uit het oog te verliezen, maar hij zou ook gemakkelijk
en graag weer vergeven en vergeten. Kleinzieligheid was hem
vreemd.
4. Situatie der orde in 1881-1899
Uit het voorafgaande zal wel duidelijk zijn gebleken, dat de
orde zich tijdens het bestuur van Hoogwaardig Heer Smits in
een impasse bevond, en dat deze er de figuur niet naar was om
ze te doorbreken. Wanneer men de officiele verslagen der generale
en intermediaire kapittels van die jaren doorleest, dan krijgt
men de indruk, dat het waarlijk niet onbrak aan ijver voor het
behoud of herstel van de religieuze geest en voor verbetering
van het onderricht en bevordering van de studieijver, maar
wel aan durf en ondernemingsgeest, aan expansiekracht. En
dat, terwijl wat betreft de roepingen men over het dieptepunt
was heengeraakt: vanaf 1882 bedraagt het gemiddelde der
klein-geprofesten toch weer vier per jaar ; in 1886 zeven, en in