CLAIRLIEU - Canons Regular Blog

176 HENRICUS HOLLMANN
epilepsie en werd zenuwziek. Al werd zijn hartsverlangen vervuld,
toch heeft hij ten gevolge van zijn kwaal de priesterlijke
bediening niet kunnen uitoefenen. Twee jaar na zijn wijding
werd hij op non actief naar St.-Agatha verplaatst en verbleef
daar tot zijn dood in 1932. Met dispensatie las hij steeds zittend
de votiefmis van O.-L.-Vrouw op het nachtkoor. Dit kostte hem
grote lichamelijke inspanning, maar hij zou het nooit na hebben
willen laten. Hij werd daarbij om beurten geassisteerd door een
der pasgewijde diakens. Er was een aparte, stevige richel op de
altaartafel gemaakt. Over het altaartje gekromd, klemde hij zich
dan met de rechterhand krampachtig aan die richel vast, om
door de zenuwschokken de kelk niet om te stoten. Het was niet
bepaald een luisterrijke, maar wel een ontroerende liturgische
viering. Zijn liefhebberij was de botaniek en hij was tevens een
verwoed esperantist. Zijn bijnaam Kneipp dankte hij aan een
waterkuur, die hij had ondergaan en die hij nog steeds in
praktijk bracht. Men kon hem 's morgens in alle vroegte op blote
voeten door het bedauwde gras in de kloosterboomgaard achter
de kalveren aan zien rennen. Hun dartele sprongen bezorgden
hem dan groot vermaak. Hij was sterk bijziende. Soms trof men
hem op de bibliotheek, waar hij languit op de grond liggend
een foliant over bloemen en kruiden raadpleegde. De tekst over
de lelien van het veld bezorgde hem schijnbaar heel wat hoofd-
brekens. Iedere student in Rome werd tijdens zijn vacantie trouw
ondervraagd, wat zijn professor in de exegese leerde over de
betekenis van het woord cubitus in die passage. Ondanks zijn
eigenaardige zwervende sloffende gang maakte hij iedere dag
een flinke wandeling. Onderweg gaf hij dan aan de jeugd in de
omtrek aanschouwelijk onderwijs in het esperanto. Eenmaal wist
hij zelfs naar Nijmegen te ontsnappen om daar een esperantiste/icongres
bij te wonen. Ongelukkigerwijze verraadde een foto
in de krant zijn avontuur.
Over de begaafdheid en ijver van B. de Wolf als docent
hebben we reeds gesproken. Zijn hardhorigheid moet een kwel-
ling voor hem zijn geweest, want hij was levendig en intelligent
van aard, interesseerde zich voor al wat mooi en wetenswaardig
was en nam graag en met animo deel aan een wetenschappelijk
gesprek. Merkwaardigerwijze speelde hij graag orgel en iedere