CLAIRLIEU - Canons Regular Blog

HET MILIEU TE SINT-AGATHA 107
leren. Hoe kon het ook anders, gezien zijn gebrek aan ervaring
en de verwekelijkte opvoeding van de jeugd. Zij hadden het
zich blijkbaar tot taak gesteld hun tijd te besteden door de
fraters, en vooral de novicen, zo diep mogelijk te doordringen
van hun nietswaardigheid en overbodigheid. Dus oefenden zij
daartoe een wel geducht, maar overigens ongevaarlijk schrikbewind
uit, waarbij zij elkaar in ontzagwekkendheid trachtten
te overtreffen. Het toenmaals nog geldend gebruik, volgens
hetwelk het oordeel der capitulares moest worden gevraagd over
de al of niet geschiktheid van de candidaat om tot de professie
te worden toegelaten, gaf hen een schijnbaar machtig zwaard
in de hand. Wee de arme novice die als bellarius fungeren
moest, wanneer de beide houwdegens in de buurt waren ! Dan
ontstond er onvermijdelijk een casus perplexus. Op schootafstand
van het beklagenswaardig slachtoffer stelden zij zich op,
elk in zijn eigen aanvalspositie en met het horloge in de hand!
En daarna werd het kruisvuur van tegengestelde commando's
geopend: ,,Tijd !" - ,,Geen tijd !". ,,Bellen." - ,,Niet bellen !"
Van Glabbeek was in zijn jonge tijd een vermaard en gezocht
predikant geweest. Dit vergde, zeker toenmaals, een behoorlijk
geluidsvolume, dat hij op zijn oude dag nog vrijwel intact had
weten te bewaren. Bij voorkomende gelegenheden, en ze waren
niet zeldzaam, werd dit op indrukwekkende wijze gedemonstreerd,
bijvoorbeeld als bij de handwassing de misdienende
novice wat al te zuinig met het water scheen. ,,Giet, jong, giet",
donderde het dan uit den hoge. De meeste tijd bracht hij op zijn
kamer door; hij las en studeerde nog vrij veel. Hij was een
verwoed roker, en hij trok aan zijn grote Duitse pijp met een
regelmaat, die hem in staat stelde haar als uurwerk te gebruiken.
Nochtans bleef hij er gezond bij; hij stierf op ruim tachtigjarige
leeftijd, en niet aan longkanker. Bij zijn dood in 1915 vermeldt
de kroniekschrijver: ,,Zelfs in zijn hoge ouderdom en ondanks
vele hchaamsgebreken bezocht hij steeds trouw het koor en nam,
zo lang hij enigszins kon, ook de overige kerkdiensten waar"'
Verbeck was niet zo honkvast als zijn leeftijdgenoot en bewaarde,
als gemoedelijk Duitser, trouw het contact met de
St.-Agathase bevolking. Zijn gedienstigheid strekte zich zelfs