CLAIRLIEU - Canons Regular Blog

VORMING TOT PRIESTER-KLOOSTERLING 47
bestond het convent nog uit drie priesters, die respectievelijk
82, bijna 60 en 57 jaar telden ; te Uden uit twee geprofeste
priesters. De 66-jarige praeses van het Udense klooster, Wilhelmus
Leyten, zou reeds in november van dat jaar sterven. Men
kan zich de zorg voorstellen van de twee laatste kruisheren te
Uden voor het voortbestaan van hun klooster ; in strijd met het
koninklijk verbod hadden zij dan ook reeds drie maanden eerder,
op 28 augustus, de veertigjarige seculiere priester Henricus
van den Wijmelenberg, conrector van de Latijnse school te
Gemert, als novice aangenomen. Reeds een week na de opheffing
van het verbod legde deze, met pauselijke dispensatie, de
plechtige professie af en op 15 december werd hij, op verzoek
van de enigst overgeblevene der vroegere Udense kruisheren,
de 63-jarige Jacobus van Winden, door de commissaris generaal
van de acephale orde van het H. Kruis, Mgr. Hermans, tot
overste van het Udense convent aangesteld. Een jaar later, in
december 1841, droeg Mgr. van der Velden, apostolisch vicaris
van den Bosch en intussen opvolger geworden van Mgr. Her
mans als commissaris generaal, dit laatste ambt aan van den
Wijmelenberg over 3. Intussen waren er, nog in 1840, vijf anderen
in de orde getreden, alien te Uden. Een daarvan was reeds
priester ; de andere vier werden op 12 maart 1842 priester gewijd
en zullen dus bij hun intrede hun hogere studies reeds gedeeltelijk
hebben voltooid. Voor wat aangaat de jaren 1840-1845
geschiedde verreweg de meerderheid der intreden te Uden : de
verhouding Uden-St-Agatha is in dit opzicht dan die van 23
tot 8 ; in het in dat jaar te Diest gestichte klooster deden in
1845 twee novicen hun intrede.
Van den Wijmelenberg kreeg dus in die jaren een vrij behoorlijk
aantal priesters tot zijn beschikking, hetgeen hem in
staat stelde het herstel der orde met kracht en voortvarendheid
ter hand te nemen. Dat hij daarbij niet talmde, blijkt wel uit
zijn spoedig overgaan tot een nieuwe stichting te Diest.
Hoe heeft van den Wijmelenberg zich dit herstel der orde
gedacht ? Men kan een oud en vervallen gebouw restaureren
door het, uit louter eerbied voor het verleden, zo nauwgezet
mogelijk in zijn vroegere staat weer op te trekken. Een andere
8 A. van Asseldonk, Van den Wijmelenberg, onuitgegeven.