CLAIRLIEU - Canons Regular Blog

VORMING TOT PRIESTER-KLOOSTERLING 57
merd werd, moest dit ook zijn terugslag hebben op de overiee
leden. °
De schaduwzijde aan zijn bijzondere kwaliteiten was waarschijnlijk,
dat hij te veel zelf had willen doen. Hij was er te
weinig op uit geweest om aan jongere krachten de vorming en
het zelfvertrouwen te schenken om, wanneer hij zelf eenmaal
te oud daarvoor geworden was, de orde, ondanks de ongunstige
omstandigheden, door haar moeilijkheden heen te helpen en
nieuwe oplossingen te beproeven. De indruk wordt althans
gewekt, dat zijn confraters te zeer hadden leren drijven op de
stroom van bezieling en initiatieven, die van van den Wijmelenberg
was uitgegaan. Hoezeer dit het geval was blijkt, naar we
menen, wel uit het feit, dat onder zijn twee opvolgers, Wilhelmus
Smits en Martinus Manders, die trouwens eigenlijk reeds
te oud waren om opgewassen te zijn tegen deze moeilijke taak,
de status quo zo ongeveer gehandhaafd bleef. Men stelde zich
tevreden met het in praktijk brengen van de wel verheven, maar
minder tot daadkracht inspirerende spreuk : ,,houd ervan onbekend
te blijven en voor niets geacht te worden". Deze zienswijze
werd op de volgende typische manier vertolkt door Hoogwaardig
Heer Manders : ,,Kleinere orden als de onze hebben
hun plaats in de Kerk. We zijn klein, zijn altijd klein geweest
en zullen altijd klein blijven" » Al met al zou men zo zeggen,
dat het de kruisheren destijds niet aan berusting, geduld en
vertrouwen ontbrak, maar wel aan ondernemingsgeest of zo
men wil, aan verbeeldingskracht. De handen vouwen is 'een
schoon gebaar, maar men behoeft ze daarom nog niet werkeloos
in de schoot te laten liggen.
Toch krijgt men de indruk, dat de hoogbejaarde van den
Wymelenberg zich persoonlijk, zeker op de duur, niet aan een
dergehjk vroom fatalisme heeft overgegeven ; daarvoor was hij
een te energieke natuur. Zijn vroegere idealen bleven smeulen
onder de as der beproevingen ; een frisse windstoot zou ze weer
doen opflakkeren. Die lente met haar beloften kwam zijn ouderdom
veroveren in de blijmoedige en talentvolle jonge naamgenoot,
Henricus Hollmann. Waartoe hij zelf niet meer in staat
was, dat zou door deze veelbelovende, nieuwe kracht verwezen-
51 C. van Dal, De Kruisheren in de geschiedenis, Diest, 1956, p. 80.