CLAIRLIEU - Canons Regular Blog

58 HENRICUS HOLLMANN
lijkt kunnen worden. Daarop had de grijsaard al zijn hoop
gesteld, en terecht. Om een bijbels beeld te gebruiken, wij zouden
kunnen zeggen dat Henricus door de oude man werd ge-
vormd en voorbereid om eens de profetenmantel op te nemen.
Van den Wijmelenberg heeft zich in deze verwachtingen niet
vergist; ook hierin toonde hij zich de mensenkenner.
3. Vorming tot het religieuze leven
Wie priester en kloosterling wil worden, aanvaardt met deze
keuze ook de doeltreffende middelen om zijn roeping te ver-
wezenlijken en die tevoren reeds gegeven zijn. Toen Henricus
Hollmann in de kruisherenorde trad, trof hij daar een bepaald
leefpatroon aan, dat hij had te eerbiedigen en waarnaar hij zich
te richten had. Het feit, dat St.-Agatha hem opnam, het met hem
wilde proberen, beschouwde hij als een gunst, niet als een recht.
Als bescheiden en verstandig jongmens besefte hij, dat op de eerste
plaats hij de orde nodig had, en niet omgekeerd. Hij had nog
alles te leren ; hij moest zijn best doen om geleidelijk te groeien
in eerbied en liefde voor haar geest en gebruiken. Dat kon
slechts gebeuren door het leven volgens een vaste dagorde en
aangegeven richtlijnen. En wel in samenwoning en samenleving
met anderen, die hem waren voorgegaan. Gemeenschapsleven
was daartoe wezenlijk en onmisbaar. Daarom zou hij moeten
wennen aan het voortdurend gezelschap van mensen, die hem
tevoren vreemd waren en van nature niet altijd aantrokken.
Aanpassing werd er ook van hem gevergd aan algemene gebeds-
vormen, voorschriften en gewoonten, die in regel en constituties
waren vastgelegd. Zij waren de vrucht van eeuwenlange geestelijke
ervaring en konden daarom niet straffeloos verwaarloosd
worden. Een jaar lang zou hij worden op de proef gesteld, om
dan nederig te vragen om Gods barmhartigheid en die van de
orde. Door haar aanvaard, legde hij zijn professie af en ver-
plichtte zich voorgoed tot de levenswijze van deze religieuze
gemeenschap. In de verdere opleidingsjaren werd dit hem, voor
wat het wezenlijke betreft, steeds meer tot een tweede natuur.
Zo gevormd, was hij in staat om de persoonlijke taak, die hem