CLAIRLIEU - Canons Regular Blog

66 HENRICUS HOLLMANN
het buitenland waarvan een in dit opzicht bevruchtende inwer-
king zou kunnen uitgaan. Wij behoeven slechts in de geschie-
denis der orde terug te gaan tot het bestaan van het kruisheren-
klooster in de universiteitsstad Keulen om ons te herinneren
welke gunstige gevolgen dit voor de studiegeest en de wetenschappelijke
prestaties van deze kloosterlingen heeft gehad23.
In een dergelijke gunstige atmosfeer zou ook het intellectuele
herstel der orde spoediger zijn gevolgd.
Gezien de aard van hun opleiding en hun persoonlijke am-
bitie zullen er van de kruisheren te St.-Agatha maar weinigen
de aangewezen personen zijn geweest voor een professoraat in
filosofie of theologie. Van den Wijmelenberg heeft zijn beleid
ook in dit opzicht aan de gegeven feitelijkheden moeten aan-
passen. Zodoende bleef het aantal der professoren zoveel moge-
lijk beperkt en vertoonde nogal eens persoonswisseling. Het
onderricht zal een wat improvisorisch karakter hebben gedragen ;
er bestond geen wetenschappelijke traditie, de opleiding die de
professoren persoonlijk bezaten bood geen voldoende onder-
grond en was te zeer op de praktijk alleen gericht, en universitair
gevormden kwamen er onder hen niet voor. De opheffing
van de stabilitas loci op 14 maart 1855 had voor de hogere
opleiding dit tot resultaat, dat St.-Agatha voortaan het enige
studiehuis was waar de filosofie en theologie werden onderwezen
; eerst in 1885 zou de filosofie naar Diest worden verplaatst.
Als concentratie en besparing van krachten op studie-
gebied viel dit zeker toe te juichen ; eveneens beschikte men te
St.-Agatha over de best voorziene bibliotheek voor beide vakken.
Dit alles had reeds verscheidene jaren zijn beslag gekregen,
toen Henricus Hollmann in September 1871 zijn hogere studien
aanving. Wie zijn professoren zijn geweest en in welke vakken,
blijkt moeilijk te achterhalen. Omtrent de aard van het gegeven
onderricht zelf, de door de professoren gevolgde richtingen en
methodes en het door hen benutte studiemateriaal tasten wij tot
88 H. van Rooyen, De Herleving van de Kruisheren in de negentiende eeuw,
in Crucijerana, nova series nr. 5, 1940, p. 11-13 ; L. Emond, Henricus van den
Wijmelenberg, St.-Agatha-Cuyk, 1931, p. 18-20 ; A. van Asseldonk, Van den
Wijmelenberg (onuitgegeven) ; J. Francino, In Cruce Vita, Rotterdam, 1936, p.
27 ; C. van Dal, Volg Mij, Diest, 1956, p. 46-49.