CLAIRLIEU - Canons Regular Blog

BETEKENIS VAN ZIJN PERSOONLIJKHEID 207
bood het voordeel, dat Hoogwaardig Heer ieder persoonlijk zeer
goed kende. En dat die kennis een zaak van het hart was en
zich tot alien wilde uitstrekken, werd duidelijk uit zijn belangstelling
en bezorgdheid ook voor de jongste novice. Bij feesten
deed hij niets liever dan zelf de ronde doen om anderen te
onthalen. Iedere confrater, die op bezoek kwam, ook al was het
onverwachts, was van harte welkom. Hij scheen dan overvloed
van tijd te hebben om hem te ontvangen en met hem te praten.
Want hij was echt gastvrij ; dat ondervonden zijn confraters op
de eerste plaats. Hij toonde zich dankbaar voor iedere attentie
en bewees die ook graag aan anderen. Het griefde hem bijvoorbeeld,
toen eens jezuietenfraters uit Mariendaal op wandeling
naar St.-Agatha werden gestuurd en op zijn uitnodiging moesten
antwoorden, dat het hun uitdrukkelijk verboden was het klooster
binnen te gaan. Daar volgde een verontwaardigde brief aan hun
overste op. Hollmann was een aristocraat in voorkomen en optreden,
maar dan van de beste soort. Zijn innerlijke beschaving
was een diep godsdienstige. Dat bepaalde ook zijn gedrag ten
opzichte van de evenmens. Hij was zich van zijn plaats en rang
bewust, en handelde ernaar. Maar dan zo, dat hij naast eerbied
ook grote genegenheid verwierf. Hij deed ons denken aan de
ridder, die ,,ik dien" als zijn wapenspreuk had gekozen.
De verhouding van priesters, fraters en broeders tot hem kan
men misschien het best omschrijven als een typische mengeling
van respect, vertrouwen en ongedwongenheid, die getuigt voor
zijn bijzondere gave om anderen op hun gemak te brengen, hun
vertrouwen te winnen, hun moeilijkheden te begrijpen en belangstelling
en waardering voor hun werk te laten blijken. Toch
twijfelde daarbij niemand aan het gezag, dat hij op wijze en
milde en, zo nodig, op niet mis te verstane wijze uitoefende.
Zoals reeds uit verschillende voorbeelden is gebleken heeft
Hollmann de steeds moeilijke en soms pijnlijke plicht niet verzaakt
om op te treden tegen misstanden of anderen op hun
fouten te wijzen. Hij ging daarbij recht door zee en kende geen
onderscheid van persoon. In zijn oordeel over anderen was hij
niet eenzijdig. Hij had oog voor hun gebreken, maar evenzeer
voor hun goede eigenschappen. Zijn waardering was even eerlijk
als zijn kritiek, die alleen om beters wil werd gegeven, en