CLAIRLIEU - Canons Regular Blog

WASSEND GRAAN : 1910-1919 149
digheden, het best geschikt zou zijn. Maar als voorzitter van de
keuze heeft hij zich strikt onzijdig gehouden, zoals trouwens ook
zijn plicht was. Er blijkt nergens, dat de anti-Koningsgezinden
hem het tegendeel verwijten.
Alvorens wij wat nader op de documentatie ingaan, moeten
wij opmerken dat de oppositie tegen Konings, naast een zekere
antipathie tegen zijn persoon, ook een politiek karakter droeg.
Sinds een eeuw wist men in Nederland niet meer, wat oorlog en
vijandelijke bezetting betekenden. Men had er eigenlijk geen
idee van de spanningen, de druk en de moeilijkheden, die een
dergelijke situatie veroorzaakten. Lang niet iedereen, die in
vredestijd op behoorlijke wijze zijn taak als hoofd van een
klooster en college zou hebben vervuld, was onder deze om-
standigheden daartegen opgewassen. Voor het bestuur van het
klooster en college te Hannut leek een sterke figuur toen on-
ontbeerlijk.
Op het eerste gezicht zou men het vanzelfsprekend kunnen
noemen, dat er een ander dan Konings tot prior gekozen of aan-
gesteld was. Onder normale omstandigheden zou het immers
voor de hand gelegen hebben om, wanneer de helf t der conven-
tuales standvastig bleef weigeren een prior te herkiezen, een
ander te kiezen of aan te stellen. Wanneer de keuze bleef sta-
ken, zou men verwachten, dat iemand die buiten de partijen
stond, zou worden benoemd. In feite is dit aanvankelijk ook
geschied door de benoeming van Huvenaars, die reeds tot twee-
maal toe gekozen was en ook bij de laatste verkiezingeh de
meeste stemmen had, tot prior. Men zou geneigd kunnen zijn
om ernstige kritiek uit te oefenen op degenen, die weigerden
het prioraat op zich te nemen, een zelfs tot driemaal toe. Waren
zij, gezien de volkomen vastgelopen situatie te Hannut, niet in
geweten verplicht geweest door hun aanvaarding van het prio
raat de enige oplossing te brengen, die mogelijk scheen ? Zeker,
het was een allesbehalve aanlokkelijke taak om prior te worden
van een convent, dat innerlijk sterk verdeeld was. Maar moest
het uiterste hier niet beproefd worden om nog te redden wat
er te redden was ? En toch, afgezien nog van andere motieven,
die hun weigering konden rechtvaardigen, blijft het de grote