CLAIRLIEU - Canons Regular Blog

214 HENRICUS HOLLMANN
ziek en zou een maand ongeveer daarna overlijden. Op 26 mei
schreef Hollmann in een brief aan de familie Bakker : ,,Ik verlies
in Hem een hartelijken, trouwen en oprechten vriend, een wijzen
raadsman, een zich opofferenden helper en steun."
De opgewektheid, waarmee Hollmann zijn drie grote feesten
heeft gevierd, was vrij van alle zelfvoldaanheid. Hij was een
hartelijk, gul en blijmoedig man en zag niets liever dan ver-
genoegde mensen om zich heen. Valse bescheidenheid was hem
vreemd. Hij aanvaardde de eer en de waardering die hem
bewezen werden, maar wist ze tot de juiste proporties terug te
brengen. Eerlijke en diep gevoelde dank aan God en aan zijn
orde vormde het refrein, dat bij die gelegenheden steeds weer
in zijn woorden doorklonk. Wat hem het meeste goed deed was
zeker wel de zichtbare vooruitgang en de grote activiteit der
Kruisherenorde. Wat was er in de bijna zestig jaren van zijn
kloosterleven ontzaglijk veel gebeurd en ten goede veranderd.
Als diep gelovig man erkende hij daarin de leiding en bescher-
ming der Voorzienigheid.
Naast veel vreugde en voldoening brachten deze laatste levens-
jaren hem echter ook grote zorgen en toenemend lichamelijk
ongemak en lijden. Wanneer openbaarden zich de ernstige
verschijnselen van de ziekte, die zijn dood zou veroorzaken ?
Al hebben we jaar en datum niet kunnen achterhalen, wij
weten dat Hoogwaardig Heer een retraite, die hij aan de zusters
te Haps gaf, wegens ongesteldheid heeft moeten afbreken. Hij
keerde naar St.-Agatha terug ; de retraite werd door supprior
Goumans voortgezet. Naar sommigen menen, is deze ongesteld
heid het begin geweest van de ziekte, die langzaam maar zeker
zijn krachtig gestel heeft ondermijnd. Op 17 februari 1927, dus
ruim drie maanden voor zijn dood, schrijft hij aan mgr. M.
Konings: ,,Ik zelf word nog altijd door denzelfden kwaal ge-
plaagd, ontsteking van den grooten of dikken darm. Nu en dan
is het wel wat beter, maar komen er weer dagen, dat ik zoo wat
niets kan doen. Daarbij word ik gekweld door allerlei zorgen.
Er is veel schuld en er is geen geld - en het is het ongeluk, dat
juist door dat gebrek aan geld de voltooiing van vele nood-
zakelijke zaken verhinderd worden. Nu gaan ze in Diest begin-