CLAIRLIEU - Canons Regular Blog

VORMING TOT PRIESTER-KLOOSTERLING 39
rij met pyramidevormig dak. Hij rook de zilte wind van de zee
die de zilveren nevelsluiers verjoeg en ontdekte telkens weer
torens en molens tegen de heldere morgenhemel. Als de zon wat
feller werd zocht je de schaduw van de Alkmaarder Hout, waar
het zo heerlijk koel was in de brede lanen met statige, ruisende
bomen.
St.-Agatha zelf was niet meer dan een gehucht met grotendeels
verspreid liggende boerderijen, in de uiterste oosthoek van Bra
bant. Het lag dicht bij de Maas, die de natuurlijke grens vormde
met Limburg op zijn smalst. Langs de weiden en een afhellende
landweg tussen meidoornhagen en wilgebomen viel de rivier
in enkele minuten te bereiken. Staande aan de oever van dat
wijde, snel voortglijdende water, zag je aan de overkant het
aanlegsteigertje en boven op de dijk het veerhuis en de groene
oevers die omhoogglooiden. Daarachter de daken van Middelaar,
dicht rond het kerkje met zijn grijze, spitse torentje. In de
verte het wazige paars van de Mookse bergen, vlak tegen de
Duitse grens, waar het grote Reichswald begon. Naar links, in
een mime bocht van de Maas, zag je de kerktoren van Cuyk. Er
voer een rijnaak voorbij, die rustig stroomopwaarts gleed en
brede rimpels in het water trok, dat zachtjes tegen de walkant
klotste. Links aan de overkant de mine van een oud kasteel en
in de verte de toren en wat hoge geveltjes van Gennep. Liep je
vanuit de kloosterpoort in tegenovergestelde richting, door het
oprijlaantje met de knotwilgjes aan weerszijden, naar de baan
die tussen uitgestrekte akkers en door kleine dorpen naar
Boxmeer voerde, dan rezen op de achtergrond de dennebossen
als een donkere wal tegen de lucht. Er waren allerlei binnenwegen,
met karresporen in het mulle zand, tussen hoge Canada's
of eikebomen. De boerderijen waren kleiner dan de Noord-
hollandse, niet zo kraakhelder, maar zeker zo gemoedelijk. De
mensen waren over het algemeen niet zo groot van gestalte,
maar stevig gebouwd. Ze leken ongedwongener, spraakzamer en
goedlachser. Ook de klederdracht verschilde ; de Brabantse poffer
met zwierende linten was heel wat omvangrijker dan het
kleine Westfriese kapje met de gouden oorijzers. Onder de
boeren zag je er nog met koppen die zo van een schilderij van
Breughel of Teniers leken weggelopen. Een pretje op zijn tijd