CLAIRLIEU - Canons Regular Blog

156 HENRICUS HOLLMANN
In hoeverre de grieven te Hannut tegen Konings gegrond
waren, en of zij rechtvaardigden, dat men daarin tot zulk een
uiterste ging en in die houding zo lang bleef volharden, - zelfs
na zijn aanstelling tot prior bleek deze tegenstand nog van die
aard, dat Konings er ernstig over gedacht heeft om zijn ontslag
aan te bieden - is moeilijk, zo niet onmogelijk, objectief te beoordelen.
Zeker is, dat Konings onstuimig van aard was en soms
bruut en eigenmachtig in zijn optreden. Ook Hollmann wist dit
uit persoonlijke ervaring. In zijn hoedanigheid van hogere
overste en door zijn persoonlijke moed en overwicht was hij in
staat om bij gelegenheid daartegen op te treden en Konings
geducht tot de orde te roepen22. Als onderdaan bevond men
zich natuurlijk tegenover Konings in een onvoordeliger positie.
Daar staat weer tegenover, dat degenen die hem als prior terugwilden,
de onaangename kanten van zijn karakter eveneens uit
jarenlange ervaring hebben gekend. Maar dat verhinderde hen
niet zijn waarlijk grote talenten en werkkracht en zijn in de
grond toch goede hart te erkennen. Zij hebben in ieder geval
het belang van klooster en college zwaarder laten wegen dan
Konings' persoonlijke fouten.
Er waren bovendien ook nog andere factoren in het spel, o.a.
een verschil van politieke gezindheid. Dit is vooral in oorlogstijd
een teer punt, zowel in de onderlinge omgang als bij de
werkzaamheid op een college. Men moet er namelijk van uitgaan,
dat in de jaren 1914-1916 Duitsland en Frankrijk de grote
tegenstanders in deze oorlog waren ; eerst in 1917 grijpt Amerika
in. Wie van die twee grootmachten zou winnen of verliezen,
was een kwestie van levensbelang, niet alleen voor hen zelf,
maar ook, en misschien nog meer, voor hun kleinere bond-
genoten.
Nu waren de meesten der conventuales te Hannut Nederlanders,
en wensten dit ook te blijven. Nederland had meer
geluk gehad dan Belgie ; het had zijn neutraliteit kunnen bewaren.
Juist als neutralen konden de Nederlanders zich veroorloven
een voorkeur te hebben voor de Franse ofwel de Duitse
partij. Waarschijnlijk verwachtte een groot deel der Neder
landers, vooral de katholieken onder hen, meer heil van een
a Daarvan getuigt b.v. de op p. 162-163 aangehaalde brief.