CLAIRLIEU - Canons Regular Blog

DE VOLLE GARVEN : 1920-1927 183
2uiger ruimschoots scheen te ondervangen. Een van de gebruike-
lijke plagerijen der fraters bestond er in, dat briesen reeds op
een behoorlijke afstand te imiteren, tot grote ontstichting overi-
gens van het slachtoffer. Het gold als een erkend gunstbewijs,
wanneer hij bij het tafeldekken de mooiste vork en lepel naast
iemands bord had gelegd. De moeilijkheid was, om dan in staat
van genade te blijven. Bij feestelijke gelegenheden beschouwde
Frans de wijnresten als zijn portio legitima.
Toon de kok (van der Wijst) verrichtte zijn ambtsbezigheden
in niet bepaald smetteloos gewaad. Hij kon heerlijk brommen,
maar was een man met een gouden hart, voor wie nooit iets te
veel was. Onder een nors uiterlijk verborg hij grote goedheid
en hulpvaardigheid. Al weerde hij alle waardering voor zijn
werk af, hij was er toch gevoelig en erkentelijk voor. Gewrichtsreumatiek
veroorzaakte deze harde werker veel pijn en last.
Adriaan Schellekens was een welgedaan, vriendelijk en secuur
manneke. Hij zag er altijd in de puntjes verzorgd uit en was zeer
beleefd en gedienstig. Hij had de zorg voor het gastenkwartier,
besteedde de overige tijd aan het boekbinden voor de bibliotheek
en fungeerde tevens als kamerdienaar van Hoogwaardig Heer.
Het bijen houden was zijn grote liefhebberij. Zijn bruine oogjes
keken vriendelijk achter de keurig gepoetste brilleglaasjes en
hij praatte met een pruimemondje. Tegenover de bezoekers viel
er beslist eer mee in te leggen.
Tot de vaste bemanning van het kloosterbedrijf behoorden
ook nog enkele leken. Op de boerderij woonde ,,de dikke boer",
die zijn bijnaam eer aandeed. Op zomeravonden zag men zijn
vormeloze massa met vervaarlijke achtersteven over het hek van
het weiland voor het klooster hangen. Deze weduwnaar was
een vriendelijke dikzak, met een dwaas hoog stemmetje. Zijn
toen nog ongetrouwde dochter Hanneke miste alle sex appeal
en was, althans in onze ogen, een remedium concupiscentiae.
Toch hebben we het raadsel van haar bruiloft met een stoere
boerenzoon nog meegemaakt. De bruidegom was, volgens de
landelijke begrippen van die tijd althans, zeer opvallend uitgedost.
Hij droeg een geklede jas en een wit overhemd met hoge
boord. Dat ontlokte aan de verbaasde inwoners van St.-Agatha
de opmerking, dat hij van voren was opengevroren.