CLAIRLIEU - Canons Regular Blog

206 HENRICUS HOLLMANN
Trachten wij daarom nog een vraag te beantwoorden, namelijk,
welke de betrekkingen tussen Hollmann en zijn medemensen
waren, speciaal zijn confraters. De positie van iemand, die de
hoogste leiding en de grootste verantwoordelijkheid in een orde
vertegenwoordigt, schept onvermijdelijk een bepaalde afstand
tussen hem en degenen, met wie hij eerst als gelijken is omge-
gaan. Hij ondervindt zelf de vertrouwelijkheid niet meer waar-
aan hij gewend was en kan zich ook niet meer zo ongedwongen
temidden van anderen laten gaan. Het is een geluk voor de
onderdanen, wanneer een overste deze toestand van vereenza-
ming als een kruis ondervindt. Hoe sympathiek waren ons de
herhaalde en zijn hofhouding ontstellende pogingen van paus
Johannes XXIII om alle ceremonieel te doorbreken en een met
de eenvoudigen van harte te zijn. In plaats van de bestaande
afstand kunstmatig te vergroten en een soort van byzantinisme
aan te moedigen, wilde hij alles doen om haar zoveel mogelijk
te overbruggen. Zijn waardigheid had geen schade gedaan aan
zijn gave en eenvoudige menselijkheid en zijn alles ontwape-
nende en veroverende hartelijkheid. Het zou natuurlijk te veel
gevergd zijn om in een geboren Noordhollander het levendige
en spontane van de echte zuiderling te verwachten. Maar in de
grond hadden Johannes XXIII en Henricus Hollmann toch dit
wezenlijke besef gemeen, dat zij hun waardigheid op de eerste
plaats beschouwden als dienstbaarheid aan anderen. Ook de
eenvoudige mensen te St.-Agatha voelden zich bij Hollmann
op hun gemak en zochten graag zijn raad en troost. Men heeft
wel eens gezegd, dat zijn biechtstoel zijn troetelkind was. Tot
op het einde van zijn leven heeft hij er uren achtereen in door-
gebracht, zelfs in felle winterse koude. Het was een werk, dat
hem zeer dierbaar was en hij zou het niet licht aan anderen over-
laten. Hoe groot de aanhankelijkheid en genegenheid was, die
hij zich onder de inwoners van St.-Agatha had verworven, bleek
overtuigend bij de jubilea, die hij er vierde. Zonder de mensen
van St.-Agatha zou voor hem zulk een feest niet compleet zijn
geweest.
En zijn genegenheid en medeleven waren niet alleen maar
voor buitenstaanders bestemd. Hij wilde ook voor ieder van zijn
confraters goed en toegankelijk zijn. Dat de orde klein was