Svalastog ferdig.pdf - TEORA - Høgskolen i Telemark

1 Innleiing
1.1 Bakgrunn
Det høge forbruket skadar kloden dagleg og fører til klimaendringar. (sjå til
dømes www.climatecrisis.net) Likevel bremsar me ikkje opp. Tvert om ser det
ut for at klimautsleppa aukar, og at utnyttinga av naturressursane vert meir og
meir brutal parallelt med stadig meir avansert teknologi. Dette uroar og undrar
meg. Korleis kan me lata dette hende – me står med opne augo og deltek i
øydelegginga av det som alt liv er fundamentalt avhengig av. Me sagar av den
greina me sit på i stadig aukande tempo. Det er eit logisk brot her som eg tykkjer
det er vanskeleg å akseptere. Det høge forbruket vårt har med ting å gjera. I
løpet av ein periode på 200-300 år har det vestlege samfunnet gått frå
primærnæring til høg grad av tertiærnæring. På denne korte tida har me lukkast i
å produsere og forbruke uhorvelege mengder med ting. Desse tinga er berre
delvis nedbrytelege. Søppelberga aukar dagleg – mykje av det som kastast vil
ikkje forsvinne. I landet Noreg når forbruket stadig nye høgder i takt med stadig
betre økonomi. Dette skjer trass i at me er godt opplyste om konsekvensen av
forbruket. Kvifor bremsar me ikkje opp? Får me aldri nok? Kvifor må me heile
tida ha noko nytt? Forbruk kan ha ei form som handlingar i høve til kunnskap.
Mi haldning er at det ikkje er nok å overlate miljøspørsmål til politikarane, me
må sjå på våre eigne handlingar i høve til dette. Kvar gong me kjøper noko har
det vorte frakta frå ein annan stad. Frakt forureinar meir til lengre tingen er
frakta. Kvar gong me kjøper noko frå ein stad støtter me at produktet kan
legitimerast. Me sender ein impuls til produsenten om at marknaden vil ha
produktet. Forbruk er ei politisk handling. Om ein tek denne tankegangen heilt
ut vert forbruk til eit moralsk spørsmål.
10