Svalastog ferdig.pdf - TEORA - Høgskolen i Telemark

Inngangen til å snakke om biletet er at ho seier at for henne er kunst noko som er
fint å sjå på, og at ho likar naturskildringar. Kunst høyrer ikkje til det vakre, men
til noko dekorativt for Gitte.
”Du likar naturbilete?” spør eg.
”Ja, jeg gjør det! Egentlig så er ikke jeg så glad i abstrakt kunst. Jeg vil ha det
sånn som den, jeg” seier ho og peikar mot eit landskapsmåleri i dust grønt og
brunt med eit stort tre i høgre forgrunn, nokre rådyr litt lengre unna, og ei
ljosare blå horisontlinje.
”Ja?” svarar eg.
”Men jeg ser en annen ting også i treet som jeg synes er litt artig, men det er en
symbolikk, og jeg vet ikke om den er riktig, men når du ser det store,
dominerende treet i front, så på en måte så syns jeg det gir uttrykk for et sinne.
Og så har du de uskyldige, rolige dyrene i bakgrunnen mot en horisont som
lysner. Skjønner du hvor jeg vil hen da?” ho vender seg direkte til meg.
”Ja! Det er håp? Det blir bedre etterpå?” prøvar eg.
”Ja! Og det var det som gjorde at jeg falt for bildet. Fordi at det har noe sånt
voldsomt over seg samtidig som det har en ro videre framover.” seier Gitte
Ting kan symbolisere noko som har skjedd, og noko ein håpar at vil skje.
Gjennom å snakke om biletet gjev Gitte uttrykk for eit håp for framtida. Ho
ønskjer at det vil bli rolegare.
Hjå Gitte ser tinga ut til å verke som støytputer mot verkelegheita. Tinga hennar
verkar mot uro. Noko av uroa kjem frå minna. Minner kan knytast til tid. Det
ligg mange tankar bak innreiinga av roma. Det interiøret Gitte har valt finst ikkje
i vanlege møbelbutikkar, ho fortel korleis ho har bruka tid og krefter på å finne
dei rette møblane. Til gjengjeld funklar tinga mot henne som ei motvekt til uroa.
72