Svalastog ferdig.pdf - TEORA - Høgskolen i Telemark

mot blikket utanfrå fordi den svøyper inn utsegna. Ironien viser til det
ambivalente forholdet mellom individ og samfunn. Sjølvironien trer antakeleg
inn når individet ser seg sjølv utanfrå i fleire kontekstar samtidig. Det
sjølvironiske blikket er eit blikk som kjem av at individet kjenner til fleire
moglege kontekstar, men framstiller seg i ein av desse. Nettopp denne
konteksten kan velgast fordi den gjev tilgang på sjølvironien. Sjølvironien
verkar som ei støytpute som beskyttar individet mot alvoret og kritikken. Annes
raude lampe er eit vern mot kritikk, ho syner eit valt avvik frå normaliteten
gjennom denne.
5.1.6 Tida, tinga og sjølvkjensla
Når individet ser seg sjølv i mange ulike kontekstar og stadig vender tilbake til
sjølvrefleksjonen, vert identiteten utsett for stor merksemd. Ein ser seg sjølv
utanfrå og forsøker å få auge på kva dei andre ser. Fordi ein gjev så stor
merksemd til seg sjølv vert vektstonga som stabiliserer sjølvkjensla ustabil.
Loddet i kroppen flytter stadig på seg i takt med kontekstane. Den stadige
merksemda på ein sjølv gjer identitetskjensla smuldrande. Ein let seg aldri i fred,
men utset seg sjølv for stadige sjølvrefleksive blikk. Dette gjer identitetskjensla
ustabil (Skårderud 2003: 17, 113-130). Gjennom å skilje identiteten frå
integriteten får ein auge for at det er sjølvkjensla og ikkje identiteten som vaklar.
Eg vil hevde at ting ikkje kan styrke identiteten. Identitet er ein synleg
grensemarkør og viser kven ein er lik og kven ein er forskjellig frå, og gjer det
mogleg å gjera den enkelte ansvarleg for sine handlingar.
Handlingane treng kan hende eit prisme for å bli synlege, dei treng å bli
manifeste storleikar som andre kan kjenne att. For å bøte på ei vaklande
sjølvkjensle kan ein stø seg til ting. Tinga kan fortelje dei andre kven ein er der
ein sjølv manglar ord for det. Slik kan tinga få i oppgåve å vera eit mimesis av
den handlande identiteten, dei ber eit bodskap om kva ein gjer. Dette skjer kan
132