Svalastog ferdig.pdf - TEORA - Høgskolen i Telemark

seg eit samspel mellom to eller fleire partar. I dette samspelet aktiverer ein ei
rekkje sosiale ressursar.
Empati er i seg sjølv ei mimetisk kjensle. Når ein kjenner medkjensle med
nokon tek ein etter kjenslene for å setje seg inn i staden til den andre. Innan
fenomenologien vert empatien rekna som eit fundament i intersubjektiviteten.
For å forstå den andre gjeld det ikkje berre å lytte, men også å leite etter
analogiar mellom åtferda i den andres kropp samanlikna med eins eigen kropp.
Innsikt i den andre er knytt til ulike medvitsfenomen. Til dømes kan den andres
gråt kjennast att som uttrykk gjennom at ein kjenner til sin eigen gråt (Zahavi
2003: 62-63).
Gjennom intervjua la eg vekt på det mimetiske tilhøvet mellom meg og
informantane. Eg, ein gjest i deira hus, gjekk inn for å kjenne etter kva
informantane uttrykte. Eg søkte ei mimetisk kjensle med deira. Den mimetiske
evna er knytt til ei haldning til den andre. Mennesket er sosialt deltakande og i
stand til å ta etter den andres kjensler.
3.3.5 Mimesis og fotografiet
Ting ser ut som, dei uttrykker, dei er. Dei kan fotograferast, skildrast, teiknast,
takast i og luktast på. Ting er sanselege einingar. Om ein er oppteken av det
situerte subjektet vert ein oppteken av at verkelegheitsforståingar må sjåast i
kontekstar. Eg har nytta fotografi som støtte til skildringane av intervjua. Dette
er ei fabulering over kva potensiale Clifford Geertz sitt omgrep ”Thick
description” har (jfr Geertz 1973). Fotografiet talar i overført forstand, lesaren
kan samanlikne med sine eigne indre mimetiske bilete som vert framkalla av
teksten. Kanskje vil mine språklege framstillingar av ein ting snarare tåkelegge
og forvrenge enn oppklare og skildre. Om idelaet mitt er ei mimetisk attgjeving
av røynda må eg likevel erkjenne at eg er like så situert som dei eg intervjuar,
63