Svalastog ferdig.pdf - TEORA - Høgskolen i Telemark

Ting ser også ut til å kunne bera stemningar i seg, og referere til humor. Humor
gjer det personlege speleromet større og lettare. Saman med orden gjer humor
tilværet enklare. Når alt er på den plassen det høyrer til er det enkelt å finne, ein
treng ikkje bruke energi på å rydde og leite. Energien kan overførast til humør.
Eg intervjuar ”Jon” heime, men lurar på om intervjuet hadde vore annleis om det
gjekk føre seg ein annan stad, til dømes i garasjen. For eg spør om tinga inne i
huset, men eg får ofte bilen til svar. Det vert eit brot mellom det eg oppfattar at
eg spør etter og det han svarar på, noko som tvingar fram andre tankemåtar. For
kanskje er ikkje spørsmåla mine relevante for Jon. Kanskje høyrer dei til ei
kvinneleg tankeverd. Det han svarar gjer at eg må utvide horisonten min for kva
ting kan tyde. For Jon er det som er inne ei spegling av noko som gjeng føre seg
utanfor heimen. Alle tinga hans refererer til noko han oppsøker utanfor huset.
Til å byrje med kan det verke som ein utvendigheit, men i staden undrar eg om
det er naudsynt å sjå det i ein kjønnskontekst.
Jon bur aleine, er førtiein år, skilt, og har tre born i skulealder som mora har
dagleg omsorg for. Han ser borna ofte, for dei bur i nærleiken. Han bur i ei bygd
der han leiger den eine etasjen i eit hus. Utanfor huset stend det ein
karakteristisk veteranbil.
Me har snakka saman på telefon på førehand, så han veit kva me skal snakke
om.
”Kom inn!” seier han. ”Eg er gutt, eg veit du. Eg bryr meg ikkje så mykje om
hòss det er heime!”
Eg undrar om dette kan stemme, då interiøret er samstemt, det meste med 50-60-
tals-preferanser, det er kvite blondegardiner i vindauga og ryddig. Eg ser for
meg noko anna om ein ikkje bryr seg om korleis det ser ut. Men her ser det stelt
ut, som om nokon har omsorg for tinga.
89